Μετά τη μεταπολίτευση το 1974 και παρ΄ όλη την τεράστια εθνική τραγωδία στην Κύπρο υπήρχε και ένα πνεύμα ανανέωσης και δημιουργίας. Αυτή βαθμιαία άρχισε να αποτυπώνεται και στις μεγάλες προεκλογικές συγκεντρώσεις. Ειδικά όσο πλησίαζε το 1981, όπου φαινόταν ξεκάθαρα μία αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό, τόσο μεγαλύτερος ήταν ο όγκος αλλά και ο παλμός των προεκλογικών συγκεντρώσεων.
Ομολογώ πως ένοιωθα εκστασιασμένος με τη νεανική μου νιότη από αυτό. Και πίστευα πως αυτή η “Αλλαγή”, όπως είχε ονομαστεί θα αποτελούσε τομή στην Ελληνική κοινωνία και σταθμό προς την πρόοδο.
Εκφράζοντας αυτή μου την πεποίθηση σ΄ έναν σπουδαίο, αλλά πολύ άτυχο παιδαγωγό, τον οποίον γνώριζα και ο οποίος εδώ και δεκαετίες έχει φύγει από τη ζωή, μου είπε περίπου τα εξής:
“Αυτές οι μεγαλειώδεις και πολυπληθείς συγκεντρώσεις ναι μεν δημιουργούν ένα αίσθημα ευφορίας, αλλά δεν αλλάζουν σε τίποτα τις δομές της κοινωνίας. Ο ενθουσιώδης πατέρας, ο οποίος κυματίζει την όποια κομματική σημαία στο όνομα της δημοκρατίας ίσως είναι ένας τύραννος σύζυγος και βασανιστής του παιδιού του στο σπίτι. Ο άλλος, ο οποίος φωνάζει για αξιοκρατία το άλλο πρωί παγιδεύει τον καλύτερο συνάδελφό του για να του ροκανίσει τη θέση. Και ο άλλος, ο οποίος εναντιώνεται στους εκμεταλλευτές, μόλις του δοθεί η ευκαιρία θα γίνει και αυτός το ίδιο και χειρότερος. Φυσικά δεν είναι όλοι και ίσως είναι και ακραία τα παραδείγματα, αλλά είναι αρκετοί. Οι μεγάλες αλλαγές στην κοινωνία δεν μπορούν να προέλθουν από άνω προς τα κάτω, αλλά αντιστρόφως. Είναι μακρά και δύσκολη η διαδικασία, αλλά το κάθε “λίγο” στο οποίο βελτιώνεται ένας άνθρωπος από τους πολλούς στο τέλος γίνεται “πολύ”. Και τότε οι κάτω θα ορίζουν και θα καθοδηγούν τους άνω”.
Και μετά μου ζωγράφισε ένα γράμμα… “α” και συνέχισε:
“Το άλφα το μικρό το γράφουμε με δύο τρόπους. Ο ένας είναι ως ένα γάμμα στο πλάι με μονοκοντυλιά ενώ ο άλλος σχεδιάζοντας πρώτα έναν κύκλο (το όμικρον) από επάνω και κατόπιν ένα γιώτα προς τα κάτω. Σχεδίασε μου εσύ τώρα ένα άλφα”.
Και του σχεδίασα το πρώτο, το οποίο γράφεται ταχύτερα και ευκολότερα.
“Λάθος” μου λέει. “Αυτό είναι το ξενικό άλφα και το χρησιμοποιούμε κυρίως στα μαθηματικά. Το Ελληνικό άλφα είναι το δεύτερο. Τώρα που το έμαθες, πήρες την απόφαση να το αλλάξεις; Εάν λοιπόν καθ΄ ένας μας όταν μαθαίνει ή γνωρίζει το ορθό δεν αποφασίζει να βελτιωθεί όσο μία γραμμή περισσότερη στο άλφα, μην περιμένεις να δεις καμία αλλαγή στην κοινωνία”.
Σημ.: Παρατήρησα πως γράφω και πάλι το άλφα με τον αρχικό τρόπο… για τους ίδιους λόγους όπως και τότε.
