Διαβάζω συνεχώς για την εκρηκτική αύξηση των ληξιπρόθεσμων χρεών. Αλίμονο! Χρειαζόταν να το διαβάσω! Οποιοσδήποτε έχει μία ελάχιστη σχέση με την οικονομία μπορεί θαυμάσια να το καταλάβει.
Υπάρχει ένας ακραίος παραλογισμός. Είναι αδύνατον να εισπράξεις κάτι, το οποίο δεν υφίσταται. Φυσικά τα ληξιπρόθεσμα χρέη δεν θα έχουν τέλος. Θα υπερίπταται ένας αριθμός δισεκατομμυρίων επάνω από τα κεφάλια μας μέχρι να συμβεί “κάτι”. Το τι μπορεί να είναι αυτό το “κάτι” είναι ένα ενδιαφέρον θέμα.
Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα -και είναι ουσιαστικά και η κύρια αιτία για τα ληξιπρόθεσμα χρέη- είναι η συνεχής δημιουργία ληξιπρόθεσμων ανθρώπων. Ληξιπρόθεσμων πολιτών.
Ο όρος είναι πολύ βαρύς και σκέφτηκα εάν θα έπρεπε να τον χρησιμοποιήσω. Είναι όμως δυστυχώς ορθός με την έννοια της ματαίωσης των ονείρων. Δημιουργούνται συνεχώς ληξιπρόθεσμα όνειρα, δηλαδή όνειρα, τα οποία δεν μπορούν να υλοποιηθούν. Και όταν έχουμε απραγματοποίητα όνειρα έχουμε και ληξιπρόθεσμους ανθρώπους.
Οι μηχανικοί γνωρίζουν πως υπάρχει ένα όριο θραύσης σε όλα τα υλικά. Όταν λυγίζετε έναν χάρακα πέρα από κάποιο σημείο αυτός θα σπάσει. Το ίδιο όμως θα συμβεί και εάν κάνετε το ίδιο με επαναλαμβανόμενο τρόπο σε ένα σύρμα. Το όριο θραύσης επέρχεται μετά από το όριο κοπώσεως.
Όταν δεν υλοποιούνται τα όνειρά σου απογοητεύεσαι και εγκαταλείπεις. Και τότε τα ληξιπρόθεσμα χρέη μετατρέπονται σε ανεπίδεκτα είσπραξης. Το ίδιο και τα όνειρα.
Το μεγαλύτερο έγκλημα της κυβέρνησης διαπράχτηκε με την δόλια ματαίωση της διάθεσης των πολιτών για αγώνα. Η στροφή του τρόπου σκέψης, οι συνεχείς υπαναχωρήσεις και παλινωδίες, ενώ το αρχικό σύνθημα ήταν η ανατροπή του κατεστημένου οδήγησαν και οδηγούν σε στρατιές ληξιπρόθεσμων ανθρώπων.
Οι οποίοι θα δημιουργούν ακόμα περισσότερα ληξιπρόθεσμα χρέη. Και ούτε και το σπίτι σου θα σε ενδιαφέρει να κρατήσεις όταν δεν έχεις όνειρα.
Τότε όμως είσαι ικανός να ριψοκινδυνεύσεις τα πάντα. Και είσαι επιπλέον και απρόβλεπτος.
Οι αναγκαστικές κατασχέσεις, οι αφόρητες πιέσεις, ο παραλογισμός της απαίτησης εκ του μη έχοντος δημιουργούν υπογείως ένα νέο δεδομένο, το οποίο δεν έχει σταθμιστεί κατάλληλα από την ικανότατη στην διάλυση και εξαθλίωση των πολιτών κυβέρνηση.
Αυτό δεν έχει γίνει καθόλου αντιληπτό, ούτε και από την άλλη πλευρά, απλώς εκφράζεται κοινωνικά (και όχι πολιτικά) με μία φράση, η οποία συμπυκνώνει όλα τα προηγούμενα νοήματα και την οποία συνεχώς ακούω γύρω μου:
“…μα κανείς δεν κάνει τίποτα;“
Ισχύει αλήθεια ή μήπως αρχίσει κάποιος να κάνει;
Και τότε η Ελλάδα θα αποκτήσει εκτός των ληξιπρόθεσμων χρεών και πολιτών και μία ληξιπρόθεσμη κυβέρνηση.
Η μήπως την έχει ήδη και αυτή δεν το γνωρίζει;
