(Πολιτική ανάλυση υπό το πρίσμα ΟΧΙ των προσωπικών μου προτιμήσεων, αλλά των εκτιμήσεων, τις οποίες συνάγω. Ως εκ τούτου δεν τίθεται θέμα σχολιασμού της. Είναι as it is, σωστή ή εσφαλμένη).
Ανεξαρτήτως εάν μία επανάσταση ή έστω εξέγερση στηρίζεται σε βάσιμους λόγους και ορθά στοιχειοθετείται, ο βασικός κίνδυνος αποτυχίας της είναι ο λάθος χρόνος. Να είναι αιτιολογικά τεκμηριωμένη, δίκαιη ή άδικη, αλλά άκαιρη. Σημειώνω πως δεν είναι όλες οι επαναστάσεις προς το καλύτερο, μην το ξεχνάμε αυτό.
Αλλά το θέμα μας είναι η καταλληλόλητα του χρόνου της. Εάν δεν έχουν αξιολογηθεί από τους υποκινητές ή διοργανωτές της ορθά οι διαθέσεις (και όχι τα μηνύματα) της κοινωνίας είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Και μία αποτυχημένη επανάσταση φέρνει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα εναντίον των επαναστατημένων, διότι διεγείρει τα αντανακλαστικά επιβίωσης εκείνων, οι οποίοι κινδυνεύουν από αυτήν.
Είναι πάμπολλες ιστορικά οι αποτυχημένες επαναστάσεις (ή έστω εξεγέρσεις και δεν θα σταθώ στον εννοιολογικό διαχωρισμό). Και λίγες οι επιτυχημένες. Θα εστιάσω στην Ελλάδα της τελευταίας δεκαπενταετίας περίπου και της επονείδιστης εποχής των μνημονίων.
Αυτό, το οποίο συνέβη τότε ήταν μία ακραία αθλιότητα. Οι εντελώς όμως εσφαλμένες αντιδράσεις και οι χειρισμοί καθώς και η καπηλεία τους από τυχοδιώκτες οδήγησαν σε μία Ελλάδα σήμερα πολύ χειρότερη και με επαχθέστερους όρους απ΄ όσους και οι ίδιοι οι μνημονικοί είχαν φανταστεί. Μία παράπλευρη εξ΄ αυτών αντίδραση της κοινωνίας ήταν η εκλογική γιγάντωση μίας εγκληματικής ναζιστικής οργάνωσης. Κανένα δίκιο δεν μπορεί να σταθεί όταν επιλέγεις ως “αντιστασιακή” πράξη αυτή την εκδοχή.
Αλλά ας δούμε όμως το τώρα. Από το 2008, αρχή της κρίσης και ευκαιρίας για άλωση μίας ρημαγμένης και χωρίς αξιακούς πυλώνες κοινωνίας μεσολάβησε περισσότερο από μία δεκαετία. Και εάν τα αποτελέσματα της κρίσης φάνηκαν για την πλειονότητα περισσότερο το 2011 και 2012 (σε εμένα προσωπικά, λόγω του τότε αντικειμένου μου φάνηκαν αμέσως από τον Φεβρουάριο του 2008) έχει περάσει μία δεκαπενταετία. Τα 10χρονα του 2008 τώρα είναι 25χρονοι πολίτες. Οι σαραντάρηδες τότε, τώρα είναι 55, οι πενηντάρηδες τώρα 65…
Τι σημαίνει αυτό; Πως οι βαρύτατα πληττόμενοι σιγά-σιγά αρχίζουν να αποσύρονται είτε λόγω κόπωσης είτε λόγω ηλικίας. Οι δε σημερινοί τριαντάρηδες (το δυναμικότερο ίσως τμήμα μίας κοινωνίας) τότε ήταν δεκαπεντάχρονα. Η δυναμική λοιπόν της κοινωνίας σήμερα είναι η δημιουργία των συνθηκών για τη ζωή τους με τα ΥΦΙΣΤΑΜΕΝΑ δεδομένα. Πολύ χειρότερα μεν, αλλά δεδομένα δε! Και σίγουρα η πλειονότητα δεν επιθυμεί νέες συγκρούσεις, παρά μίας μορφής σταθερότητα. Πολύ κακή σταθερότητα, αλλά αυτή είναι.
(Υπενθυμίζω εδώ πως ΔΕΝ εκφράζω προσωπικές προτιμήσεις, αλλά ό,τι υποκειμενικά αντιλαμβάνομαι).
Η Ελληνική κοινωνία “χάλασε” και πλέον εμπεδώθηκε αυτή η δομή. Η τοξικότητα (και… ταξικότητα) και τα προ δεκαπενταετίας αδιανόητα μετατράπηκαν με εξαιρετικά άθλιο τρόπο σε μία νέα… “κανονικότητα”, η οποία σε περισφίγγει επικίνδυνα, ώστε να την αποδεχτείς και να προσαρμοστείς. Και οι περισσότεροι αυτό κάνουν ή μάλλον προσωπικά αυτό αφουγκράζομαι από την διεμπλοκή μου με το κοινωνικό γίγνεσθαι.
Καλώς ή κακώς σήμερα δεν αποτελεί ευφυής τακτική η σύγκρουση, διότι είναι οι περισσότεροι κουρασμένοι και απορροφημένοι από την επιβίωση. Ούτε οι εναλλαγές εξουσίας ως λύση πείθουν. Ούτε και η πολιτική των επιδομάτων.
Δεν θα ήθελα να επεκταθώ περισσότερο αυτή τη στιγμή. Ελπίζω να είμαι αρκετά σαφής και αντιληπτός. Περισσότερα προσεχώς.
