Στην καταπληκτική κινηματογραφική ταινία “Good Morning Vietnam” (Καλημέρα Βιετνάμ) ο σπουδαίος κωμικός με τις τεράστιες ικανότητες αυτοσχεδιασμού Ρόμπιν Ουίλιαμς μετά από διάφορα εμπόδια, τα οποία του προβάλλουν οι άμεσα ανώτεροι του αρνείται να συνεχίσει τις εξαιρετικά δημοφιλείς εκπομπές του προς τους Αμερικανούς στρατιώτες. Χρόνος το 1965, τόπος η Σαϊγκόν, τότε πρωτεύουσα του Νοτίου Βιετνάμ.
Αποκαρδιωμένος εγκαταλείπει τις εκπομπές και πηγαίνοντας στο τζιπ με τον οδηγό του συναντούν μία φάλαγγα στρατιωτών, οι οποίοι κατευθύνονται στο μέτωπο. Τον αναγνωρίζουν και κατά κάποιο τρόπο απαιτούν να παίξει εκείνη τη στιγμή μία από τις αναπτερωτικές εκπομπές του. Μετά από λίγους δισταγμούς αυτοσχεδιάζει μία ζωντανή και εκ του προχείρου εκπομπή και προσφέρει το χαμόγελο και τη χαρά στα παιδιά εκείνα, από τα οποία άλλα δεν θα γυρίσουν, άλλα θα γυρίσουν μισά και άλλα θα γυρίσουν αφήνοντας όμως τις καρδιές και την ψυχή τους εκεί.
Όταν τελειώνει η… εκπομπή ξεκινά η φάλαγγα και ο Ρόμπιν Ουίλιαμς ξεσπά σε κλάματα… Τότε συνειδητοποιεί πως η ψυχαγωγία, την οποίαν τόσο απλόχερα πρόσφερε στους στρατιώτες δεν ήταν μία ευχάριστη μόνο ώρα, όπως νόμιζε, αλλά ένα πανίσχυρό όπλο! Και εκεί, όπου θεωρούσε τον εαυτόν του κάτι ας πούμε “άχρηστο” αντιλαμβάνεται πως ΚΑΙ αυτός χωρίς να έχει πατήσει το πόδι του ποτέ στο πεδίο της μάχης πολεμούσε πραγματικά και ίσως και πολύ περισσότερο, από ό,τι εάν κρατούσε ένα τυφέκιο και πυροβολούσε Βιετκόνγκ.
Διαβάζουμε για κυρώσεις και όλα τα σχετικά, αλλά δεν γνωρίζω εάν σας πέρασε καθόλου από το μυαλό πως ΟΛΕΣ είναι οικονομικές. Και τα Big Mac και η Apple λόγου χάριν φεύγοντας τι αφήνουν πίσω τους; Σάντουιτς και τηλέφωνα… So what? (Και λοιπόν);
Οι πραγματικές κυρώσεις, οι οποίες πρακτικά βέβαια είναι πολύ δύσκολο να υλοποιηθούν θα ήταν να διακοπεί η ψυχαγωγία, να μην ακούγεται ραδιόφωνο, να μην εκπέμπει η τηλεόραση, έστω τα κάθε λογής σκουπίδια. Ακόμα χειρότερα να καούν τα βιβλία…
Οι αληθινοί πολεμικοί στόχοι είναι οι κεραίες μετάδοσης και οι βιβλιοθήκες. Αυτά βομβαρδίζεις και δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο…
Να σας θυμίσω πως στην Ελλάδα αυτός ο συγκεκριμένος πόλεμος έχει ΗΔΗ τελειώσει και ολοκληρωθεί. Τα “μέσα ενημέρωσης” φρόντισαν να βομβαρδίσουν με τις ισχυρότερες πυρηνικές αλλά και προσωπικές βόμβες τα μυαλά… Δεν χρειάστηκε ούτε μία τουφεκιά… και δεν εκλύθηκε και ραδιενέργεια…
Και γράφοντας αυτό το άρθρο ήλθε στο μυαλό μου μία σκηνή από το στρατόπεδο στη Λήμνο, όπου υπηρέτησα μέρος της θητείας μου. Ήταν ένας τύπος, ο οποίος μονίμως ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι και άκουγε συνεχώς (εννοώ συνεχώς) κουνώντας δεξιά-αριστερά το κεφάλι του σύμφωνα με το ρυθμό, το φοβερό τραγούδι “I feel good” (νοιώθω καλά) του Τζέιμς Μπράουν. Και αυτό από μία άλλη μοναδική σκηνή της ταινίας στο στούντιο με τον Ουίλιαμς να χορεύει έξαλλα αγκαλιά με το μικρόφωνο και τον ήχο του τραγουδιού!
Και τώρα αυτό κάνω και είμαι στην… 26η εκτέλεση! Ακούστε το στα σχόλια… αλλά μόλις το ακούσεις μία φορά θέλεις πάλι και πάλι. I don’t feel good (με ό,τι συμβαίνει).
