Στον αγώνα της επιβίωσης δύο είναι τα νέα: ένα καλό κι ένα… καλό!
Το καλό το νέο είναι πως ο αγώνας για την επιβίωση δεν σου αφήνει περιθώρια να σκεφτείς. Στην πραγματικότητα δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς. Όταν επιστρέφεις στο σπίτι σου είσαι τόσο καταβεβλημένος ώστε δεν έχεις ούτε διάθεση ούτε δυνάμεις να σκεφτείς.
Αυτό είναι πολύ καλό, διότι εάν αρχίσεις να σκέφτεσαι τότε δεν θα κάνεις τίποτα και κινδυνεύεις και να τρελαθείς. Διότι, όπως λέγεται “το γαρ πολύ της σκέψεως φέρει παραφροσύνη”.
Το… καλό το νέο είναι πως σε αναγκάζει να… σκεφτείς! Διότι οι προκλήσεις είναι τεράστιες άρα το μυαλό μπορεί να εκπαιδευτεί θαυμάσια να ανταπεξέρχεται σε οριακές καταστάσεις.
Συνεπώς είτε κατά τη μία έννοια είτε κατά την άλλη είσαι κερδισμένος!
Αλλά δεν είναι αρκετά τα προηγούμενα. Πρέπει να υπάρχει και ένας επιθετικός προσδιορισμός.
Η μη σκέψη καθίσταται αποβλάκωση όταν καταλήγει σε ενστικτώδη αποχαύνωση. Η μη σκέψη είναι άκρως δημιουργική όταν αποτελεί εσκεμμένη άσκηση του εγκεφάλου.
Η σκέψη καθίσταται άκρως εφευρετική, όταν διαπνέεται από την βεβαιότητα. Και η βεβαιότητα προέρχεται από την πίστη στις δυνάμεις σου και τον εαυτό σου. Άλλωστε θα σε οδηγήσει σε αδιέξοδα, τα οποία οδηγούν σε ψυχιατρικής υφής μονοπάτια.
Συνεπώς είτε σκέφτεσαι είτε δεν σκέφτεσαι με τους αμέσως προηγούμενους τρόπους κερδίζεις πάντα.
Ενώ είτε σκέφτεσαι είτε δεν σκέφτεσαι χωρίς τους επιθετικούς προσδιορισμούς χάνεις πάντα.
Άρα το πρόβλημα δεν έγκειται στη σκέψη ή τη μη σκέψη, αλλά στο πως ΕΣΥ θέτεις το ζήτημα!
Μην κατηγορείς λοιπόν την επιβίωση για να μην σε κατηγορήσει και αυτή εσένα!
