Κάθε Σάββατο απόγευμα και κυρίως κάθε Κυριακή πρωί, ένας συγκεκριμένος ήχος συνοδεύει τη ζωή μου: ο ήχος της καμπάνας. Από μικρός το είχα συνδυάσει με την ξεκούραση του διημέρου. Στο δημοτικό βέβαια δεν είχε καθιερωθεί ακόμα η εβδομάδα των πέντε ημερών, συνεπώς ο χτύπος της καμπάνας ήταν σημαντικότερος, διότι ήταν μόνο μία η ημέρα της ξεκούρασης.
Το βράδυ μάλιστα κάθε Κυριακής ένας άλλος εντελώς διαφορετικός ήχος, υπενθύμιζε την λήξη του διαλείμματος. Ήταν αυτός ο χαρακτηριστικός, του σήματος της “Αθλητικής Κυριακής” με τον Γιάννη Διακογιάννη! Φθάνει λοιπόν η Δευτέρα και το… σχολείο!
Στο Κάιρο ,από την άλλη πλευρά, κάθε Παρασκευή απόγευμα άκουγα τις προσευχές του Μουεζίνη. Ένας επίσης όμορφος χαρακτηριστικός ήχος με όλη την γοητεία της εξωτικής Μέσης Ανατολής. Από τη συχνότητα των καλεσμάτων για προσευχή δεν χρειαζόμουν ποτέ ρολόι να καταλάβω τι ώρα είναι ή και τι ημέρα!
Στις Ηνωμένες Πολιτείες έφθασα μία Δευτέρα. Ολόκληρη την εβδομάδα έτρεχα να τακτοποιήσω τις υποθέσεις μου στο Πανεπιστήμιο, για την εγγραφή, τα μαθήματα, να προσανατολισθώ και να κατανοήσω το κλίμα… Η κούραση ήταν μεγάλη… Ούτε που προλάβαινα να σκεφτώ.
Και φθάνει η πρώτη Κυριακή…
Ξυπνώ το πρωί. Απόλυτη ησυχία… Τίποτα…
Π Ο Υ Π Η Γ Α Ν Ο Ι Κ Α Μ Π Α Ν Ε Σ ;;;
Ψιλόβρεχε και ήταν Αύγουστος, σε ένα άλλο, ξένο και διαφορετικό περιβάλλον και ξαφνικά κοιτάζοντας μέσα από το τζάμι του δωματίου μου το απέραντο πράσινο του πάρκου με έπιασαν τα κλάματα!
Τι θέλω εγώ εδώ; Π Ο Υ πήγαν οι καμπάνες;
Το όνειρό μου είχε γίνει πραγματικότητα. Είχα μία υποτροφία σε ένα από τα καλύτερα Πανεπιστήμια των Η.Π.Α. ήμουν ήδη με το πτυχίο και την άδεια ασκήσεως του πολιτικού μηχανικού, ένοιωθα πως είχα ένα ”κύρος” σε σχέση με πολλούς άλλους συμφοιτητές μου, αλλά ήμουν μόνος. Μόνος όμως ΠΟΥ;
Στον αστερισμό της καμπάνας!
Η μοναξιά είναι όπως ο θάνατος. Έλλειψη επικοινωνίας. Αλλά δεν ήταν ακριβώς η έλλειψη της επικοινωνίας ούτε η μοναξιά, διότι θα μπορούσα να μιλήσω με τους δικούς μου έστω και στο τηλέφωνο. Ήταν η έλλειψη του όλου γνωστού μου πλέγματος στο οποίο ήμουν συνηθισμένος να κινούμαι. Τα δεδομένα ΜΟΥ, ΔΕΝ ήταν πλέον δεδομένα. ΧΑΘΗΚΑΝ! Και εάν στην Ελλάδα ή στην Αίγυπτο παρ’ ότι ήταν διαφορετικά, υπήρχαν στην Αμερική ξαφνικά εξαφανίστηκαν!
Και η έ λ λ ε ι ψ η του ήχου της καμπάνας μου το τόνιζε με τον πλέον εμβληματικό τρόπο. Έπρεπε να αναπροσαρμόσω εντελώς ολόκληρο το γνωστό μου έως τότε πλέγμα της ζωής μου.
Κάθε πρωί όταν ξυπνάς υφίστασαι έναν καταιγισμό ήχων “καμπάνας”. Οι ήχοι της γειτονιάς σου, τα μηνύματα και οι αναρτήσεις στο Facebbok, η καλημέρα με τους ανθρώπους, τους οποίους συναντάς, οι άνθρωποι στην εργασία σου, το ραδιόφωνο, οι τίτλοι των εφημερίδων, τα νέα…
… όλα αυτά σε τροφοδοτούν με δεδομένα. Ακούς, κρίνεις, απορρίπτεις, επικροτείς, αντιδράς. Και δημιουργείται, ΧΩΡΙΣ να το αντιλαμβάνεσαι, ένα πλέγμα – μοτίβο, το οποίο λόγω της συνηθείας και της ρυθμικής επανάληψης δημιουργεί ένα πατρόν (pattern) προκαθορισμένων τρόπων σκέψεων. Και επειδή στα ίδια ερεθίσματα λίγο πολύ υποβάλλονται και οι γύρω μας, ναι μεν με διαφορετικές αντιδράσεις, αλλά προβλεπόμενες. Διαφωνείς μεν, αλλά π ε ρ ι μ έ ν ε ι ς και γνωρίζεις τι θα ακούσεις.
Και αυτό είναι το εξαιρετικά επικίνδυνο. Συνηθίζει η σκέψη να ακολουθεί τον ίδιο, δρόμο, το ίδιο πατημένο μονοπάτι. Βλέπεις επίσης και τα μονοπάτια και των άλλων, χωρίς βέβαια να τα ακολουθείς, το πολύ-πολύ να διασταυρώνονται μεταξύ τους που και που και πλέον θεωρείς δεδομένο, πως αυτά είναι όλα κι όλα τα μονοπάτια.
Στο Κάιρο το μονοπάτι ήταν διαφορετικό από αυτό της Ελλάδας. Αλλά ήταν και πάλι ένα μονοπάτι.
Στην Αμερική, όμως ένοιωσα πως δεν υπήρχε τίποτα. Κανένα μονοπάτι. Και η έ λ λ ε ι ψ η του ήχου της καμπάνας ήταν η προειδοποίηση! Και τότε θα έπρεπε να δημιουργήσω το δικό μου. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερος τρόμος όταν διαπιστώσεις πως είσαι χαμένος στην έρημο. Αλλά δεν υπάρχει και μεγαλύτερη ελευθερία.
Διότι τότε είσαι ΕΣΥ εκείνος, ο οποίος θα επιλέξει εάν θα θέλει να ακούσει και πότε τον Μουεζίνη με τις προσευχές του ή τους ήχους της καμπάνας.
Και τότε το μυαλό, απλά πετάει!
