Είναι σχεδόν νόμος: τα μοναστήρια ευρίσκονται στις ωραιότερες περιοχές από πλευράς φυσικού κάλους. Συνεπώς στις περιπλανήσεις μου, όπου υπάρχει κάποιο μοναστήρι είναι σίγουρο πως θα συναντήσω ένα θαυμάσιο τοπίο. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων υπάρχουν και κτίσματα με μεγάλο ιστορικό ενδιαφέρον.
Προ καιρού λοιπόν επισκέφθηκα ένα τέτοιο μοναστήρι. Δεν σε προσείλκυε τόσο η είσοδος, διότι αρκετές φορές κάποια μνημειακού τύπου και όχι κατά ανάγκην καλαίσθητα έργα δεν συνάδουν με την ταπεινότητα, την οποίαν υποτίθεται πως θα πρέπει να ακολουθεί το σκεπτικό της πίστης. Αλλά το εσωτερικό αναδιπλωνόταν σε ένα εξαιρετικά απίθανο σημείο. Το μοναστήρι, όπως διαπίστωσα ήταν γυναικείο. Σέβομαι πάντοτε τις αρχές και αξίες άλλων συνανθρώπων μου καθώς και τις επιλογές τους. Ειδικά ο μοναχικός βίος εμένα προσωπικά με στενοχωρεί. Η απομάκρυνση του ανθρώπου από την ίδια τη ζωή δεν είναι μέρος της νοοτροπίας μου αλλά δεν έχω και κανέναν λόγο να μην αποδέχομαι τις επιλογές άλλων.
Το μοναστήρι ήταν, ως είθισται πεντακάθαρο και πολύ περιποιημένο, αφού το φροντίζουν και καλόγριες. Λίγο μπορούσα να δω στα πρόσωπά τους, διότι ήταν αρκετά καλυμμένα και μόνο υπήρχε και μία αυτονόητη συστολή αφού ήμουν μόνος την ώρα εκείνη και με μία κάμερα στο χέρι.
Ευγενέστατες μου υπέδειξαν τη διαδρομή και τότε… εμφανίζεται μία νεαρή καλόγρια μαζί με ένα πανέμορφο, κάτασπρο σκυλάκι κανίς (θηλυκό και αυτό προφανώς) στολισμένο με μία ροζ κορδέλα και ένα επίσης ροζ πολύ περιποιημένο φιογκάκι. Το κανίς, όπως όλα τα σκυλάκια αυτής της ράτσας έδειχνε κατά ευτυχισμένο και απόλυτα προσαρμοσμένο στο μοναχικό αυτό περιβάλλον.
Την ώρα εκείνη ήθελα τόσο πολύ να το φωτογραφίσω, αλλά ντράπηκα για να είμαι ειλικρινής και δεν ζήτησα ούτε καν την άδεια προς τούτο.
Ήταν τόσο μεγάλη η αντίθεση και μου δημιουργήθηκαν και κάποιες θλιβερές σκέψεις. Οι καλόγριες ντυμένες ομοιόμορφα και μακράν της ζωής, ενώ το σκυλάκι τους από τα ωραιότερα, τα οποία έχω δει. Και η γυναικεία φιλαρέσκεια ναι μεν καλυμμένη κάτω από τα μοναχικά ενδύματα αλλά εκφρασμένη εξ΄ αντανακλάσεως στο… μοναχικό σκυλάκι!
Μία εικόνα αντίθεσης και για εμένα προσωπικά και θλίψης για τις καλόγριες αλλά και αισιοδοξίας και ελπίδας, αφού ακόμα και στο αυστηρό περιβάλλον της απομάκρυνσης από τη ζωή (όπως εγώ τουλάχιστον μπορώ να καταλάβω) η ομορφιά ήταν παρούσα. Και η σπίθα επαναφοράς έτοιμη να ανάψει όσο καλά καλυμμένη και εάν κρυβόταν πίσω από τα ενδύματα.
