Όλο και συχνότερα παρατηρώ μία συγκεκριμένη συμπεριφορά. Σε στενά σημεία των οδών, όπου χωράει μόνο ένα αυτοκίνητο ενώ υπάρχει η δυνατότητα μίας απλούστατης πρόβλεψης επικρατεί η λογική της “νίκης”. Να περάσω ΕΓΩ και να αναγκαστείς ΕΣΥ να περιμένεις ή να κάνεις στην άκρη. Πολύ ωραία! Νίκησες!
Αναρωτιέμαι λοιπόν τι είδους ψυχολογία επικρατεί σε έναν άνθρωπο με αυτή τη συμπεριφορά. Μία νίκη σε έναν άγνωστο, για ένα τόσο ανόητο ζήτημα. Και εάν δεν πρόκειται για αδυναμία αντίληψης (υπάρχει και αυτή, αλλά σε πολύ μικρότερο ποσοστό, απ΄ όσο νομίζουμε) ποιο το όφελος; Διότι αυτό είναι το βασικό ερώτημα. Όχι εάν κέρδισες, αλλά τι νόημα έχει η νίκη σου;
Και ποια η ζωή σου όταν βασίζεσαι στην επίτευξη μίας τόσο ανόητης νίκης;
Ο σπουδαίος στρατηλάτης Αννίβας ήταν ίσως ο μόνος, ο οποίος κατήγαγε τόσες νίκες εναντίον των Ρωμαίων. Αλλά ποιο το όφελος; Στο τέλος συνετρίβη. Διότι μετά τις νίκες του αντί να στραφεί στη Ρώμη προτίμησε τη Νότια Ιταλία. Αυτό του το επεσήμανε ο Μαάρβας, ο επικεφαλής του ιππικού του, ώστε να του δηλώσει πως: “Ξέρεις να νικάς, όχι όμως και πώς να αξιοποιείς τη νίκη”. Και εάν αυτό ίσχυσε για τον Αννίβα τι ισχύει για κάποιον, ο οποίος κερδίζει μία ασήμαντη μάχη της οδού;
Κάθε μορφή αγώνα για να έχει νόημα πρέπει να εστιάζει στην αξιοποίηση της ενδεχόμενης νίκης και όχι απλά στη νίκη. Αυτό ίσως είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελληνικής κοινωνίας.
Καλημέρα σας και μην ξεχνάτε πως καμιά φορά ο χαμένος τα παίρνει όλα!