Διαβάζω πως στη Γαλλία προκλήθηκε μεγάλος σάλος από τη λεπτομερή περιγραφή μίας ερωτικής σκηνής στο νεοεκδοθέν βιβλίο του Γάλλου υπουργού οικονομικών Μπρινό Λε Μερ. Γαλλικά δεν γνωρίζω, προφανώς και ΔΕΝ έχω διαβάσει το βιβλίο του, ούτε μπορώ να αξιολογήσω εάν είναι ένας καλός μυθιστοριογράφος ή όχι (έντονα υποκειμενικό αυτό).
Αλλά ούτε γνωρίζω και τις επιδόσεις της Γαλλικής οικονομίας και πόσο καλά διαχειρίζεται το χαρτοφυλάκιό του ο ίδιος. Αλλά δεν επιθυμώ να σταθώ καθόλου εδώ. Άλλο είναι το σημείο στο οποίο θα ήθελα να εστιάσω.
Κατηγορείται ο υπουργός πως δεν ασχολείται αρκετά με τα του υπουργείου ενώ ασχολείται πολύ με τη συγγραφή των βιβλίων του (και δεν είναι το συγκεκριμένο το πρώτο). Ο ίδιος απάντησε στις επικρίσεις (και αντιγράφω επακριβώς από την διαδικτυακή έκδοση της Καθημερινής, όπου συνέλεξα και τις πληροφορίες):
{Ο υπουργός απαντώντας στην κριτική έγραψε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης: «Πολλοί από εσάς με ρωτάτε πώς βρίσκω χρόνο να γράφω ενώ είμαι υπουργός», εξηγώντας ότι είναι ο τρόπος του να βρίσκει «εσωτερική ισορροπία» στη ζωή του. «Κάποιοι κάνουν κηπουρική, άλλοι κάνουν πεζοπορία, εγώ γράφω», είπε, ενώ αργότερα εξήγησε στη γαλλική τηλεόραση ότι έγραφε στις διακοπές, τα Σαββατοκύριακα και αφού ξυπνούσε στις 5 το πρωί}.
Εδώ θα σχολιάσω, διότι έχω προσωπική εμπειρία, πως ο υπουργός θέτει σωστά το ζήτημα. Υπάρχει μία γενική αντίληψη, πως κάποιος πρέπει να ασχολείται μόνο με ένα αντικείμενο και πως εάν ασχολείται με περισσότερα δεν θα αποδίδει καλά σε κανένα· ή έστω θα παραμελεί κάποιο.
Πολύ μεγάλη πλάνη αυτή.
Παραμελείς κάτι ΜΟΝΟ εάν εσύ ο ίδιος το θέλεις. Άλλωστε το μυαλό αποδίδει πολύ καλύτερα, όταν απασχολείται σε πολλούς τομείς. Πιστεύω πως το μυαλό μας δεν είναι ένα πεπερασμένο… κουτί με συγκεκριμένη χωρητικότητα. Δεν υπάρχουν τοιχώματα. Όσο επεκτείνεις τις σκέψεις και τις γνώσεις σου, τόσο νέα πεδία ανοίγονται στον ορίζοντα. Και η γνώση από το ένα πεδίο μπορεί θαυμάσια να εφαρμοστεί σε κάποιο άλλο –φαινομενικά άσχετο-, πολύ συχνά ανατρεπτικά και αντισυμβατικά. Και ναι στο Σύμπαν όλα συσχετίζονται και τίποτα δεν είναι αυτόνομο και ανεπηρέαστο.
Ως εκ τούτου θα συνιστούσα στους επικριτές του, για αυτήν και μόνον την ιδιότητά του, να πράξουν πρώτα το ίδιο στη ζωή τους και κατόπιν να αξιολογήσουν πώς ”λειτουργεί” το σύστημα.
Παρεμπιπτόντως, η εναλλαγή των αντικειμένων ουσιαστικά αποτελεί ένα ενεργό διάλειμμα. Ξεκουράζεσαι κάνοντας κάτι άλλο, αντί να μην κάνεις τίποτα την ώρα του αναγκαίου διαλείμματος. Και το τελευταίο εξηγεί την πολύ υψηλή παραγωγικότητα, όσων το πράττουν. Νομίζω πως όλοι μας δραστηριοποιούμεθα περισσότερο και κάνουμε πολλά, όταν έχουμε να διεκπεραιώσουμε και πολλά!
Και εν τέλει κάθε άνθρωπος διαθέτει το προσωπικό του μοτίβο δράσης και υπενθυμίζω για άλλη μία φορά τον γνωστό Ρωμαϊκό κανόνα:
“Αυτός, ο οποίος ισχυρίζεται ότι κάτι δεν μπορεί να γίνει, δεν πρέπει να διακόπτει εκείνον, ο οποίος το κάνει”.
Τέλος εάν ο συγκεκριμένος υπουργός δεν είναι καλός στα καθήκοντά του, σίγουρα δεν του φταίει το βιβλίο. Είναι ό,τι ήταν πάντα, το ίδιο και τα γραπτά του.
