Χθες το βράδυ ήμουν σε μία σχολική θεατρική παράσταση. Ήθελα να την κινηματογραφήσω και προσπαθούσα να εντοπίσω κάποια “γωνία” χωρίς τα γνωστά ενοχλητικά διερχόμενα “κεφάλια”, τις φωνές, τα σχόλια, τους ήχους και όλα τα σχετικά… Τελικά αποφάσισα να κάνω ακριβώς το αντίθετο… Να εντοπίσω μία γωνία λήψης, στην οποία να εμπεριέχονται όλα αυτά… γιατί τελικά αυτή είναι η ζωή και όλα αυτά είναι ένα και όχι ξεχωριστά…
Το αποτέλεσμα ήταν να κινηματογραφήσω …τρεις παραστάσεις! Την θεατρική παράσταση των παιδιών επάνω στη σκηνή, την παράσταση των συντελεστών και των παιδιών κάτω από τη σκηνή καθώς και τις “σκοτεινές” φιγούρες των διερχομένων εμπρός από την σκηνή. Άλλοι με έβλεπαν, άλλοι έσκυβαν, άλλοι έτρεχαν… Λοιπόν η “τρίτη” εκδοχή της παράστασης ήταν η πλέον ενδιαφέρουσα!
Πέραν του προφανούς κοινωνικού συμβολισμού, το θέατρο αληθινών “σκιών”, έδινε μία ανάγλυφη εικόνα του τι συμβαίνει όταν είσαι έξω από τη σκηνή…
Την επόμενη φορά δεν πρόκειται να κινηματογραφήσω την παράσταση, αλλά τις “διερχόμενες κινούμενες σκιές” με …φόντο τις άλλες δύο προηγούμενες…
