Θυμόσαστε υποθέτω ή τουλάχιστον έχετε ακούσει τον τίτλο της πολύ όμορφης Ελληνικής ταινία του 1948, “Οι Γερμανοί Ξανάρχονται”. Μία σπουδαία ταινία με τεράστια νοήματα σε μία σπαρασσόμενη εμφυλιοπολεμική Ελλάδα, όπου ένας φιλήσυχος οικογενειάρχης βλέπει έναν (σατυρικό) εφιάλτη: πώς επιστρέφουν οι ναζί Γερμανοί και μαζί η τρισκατάρατη Κατοχή…
Ευτυχώς γι΄ αυτόν ήταν μόνον ένας σατυρικός εφιάλτης, όπως η ίδια η ταινία αυτο-προσδιορίζεται στην καρτέλα εισαγωγής της.
Έχω ακούσει επίσης ιστορίες από ανθρώπους, οι οποίοι τώρα προφανώς δεν ζουν και οι οποίοι έζησαν την είσοδο των Γερμανικών στρατευμάτων κατοχής στην Αθήνα την άνοιξη του 1941. Η εικόνα, την οποίαν μετέφεραν ήταν πως αντικρύζοντας τις σιδερόφραχτες στρατιές του Χίτλερ, φαινόταν πως όλα τελείωσαν… Έδειχναν ανίκητοι…
Σήμερα από το πρωί έχω μιλήσει με πολλούς ανθρώπους, μαζί και με τον εαυτόν μου. Και εισέπραξα –και το ίδιο αισθάνομαι κι εγώ- μία πλήρη απογοήτευση πως όλα έχουν διαλυθεί και χαθεί. Πώς πλέον συρρικνωθήκαμε τόσο πολύ και δεν έχουμε ούτε το ελάχιστον περιθώριο κινήσεων. Τα οικονομικά προβλήματα πνίγουν, η ζωή έχει καταστεί αβίωτη και μία εικόνα ανημπόριας στο προσκήνιο και το μυαλό μας. Και το χειρότερο όλων:
ΔΕΝ υπάρχει… κοινό! Και κυρίως νεανικό κοινό!
Αυτό είναι φοβερό. Είσαι σε ένα θέατρο στη σκηνή μόνος και παίζεις… και από κάτω άλλοι δέκα απογοητευμένοι ακούνε τους αλαλαγμούς από το διπλανό γεμάτο θέατρο με τις παραστάσεις των γελοίων. Και οι κάθε είδους θιασάρχες (κυβερνήσεις κλπ) ενισχύουν το δεύτερο, διότι εκείνο είναι γεμάτο και εκεί η δεξαμενή των ψήφων. Κάθε ημέρα και μία άρνηση, κάθε ημέρα και μία απόρριψη και κάθε ημέρα μία νέα απογοήτευση. Και τόσο πιο βαθιά στο λάκκο των λεόντων…
Το 1940 ήταν μόνο οι φασίστες και οι Γερμανοί. Ο υπόλοιπος κόσμος ήταν εναντίον τους. Το 2021 φαίνεται πως όλος ο κόσμος είναι εναντίον του εαυτού του. Ένας νέος Μεσαίωνας δείχνει να ανατέλλει και μαζί να δύει το όποιο εναπομείναν φως.
Έχουν όλα τελειώσει;
Θα το θέσω διαφορετικά. Εάν αλλάξω το χρόνο και μεταφερθώ στο 1941 στην Αθήνα και έβλεπα ό,τι έβλεπαν και οι παππούδες μας ΕΓΩ τι θα έκανα; Το 1941 οι ναζί φαίνονταν ανίκητοι. Το 1944 έφυγαν και μετά ήλθε το άλλο μίσος. Το ίδιο μίσος, το οποίο διασπείρεται και σήμερα.
Είναι ανίκητοι; Είναι μη αναστρέψιμη η κατάσταση; Και σκεφτείτε πως ακόμα και εκείνοι, οι οποίοι ήταν τμήμα της νίκης αποδείχτηκαν σκληρότεροι καταπιεστές για τους δικούς τους λαούς μετατρέποντας την δική τους νίκη σε έναν ολοκληρωτικό εφιάλτη δεκαετιών. Νικήθηκε ο Χίτλερ και έμεινε ο Στάλιν… και χρειάστηκαν άλλα πενήντα χρόνια για να απαλλαχτούν οι κοινωνίες από την κληρονομιά του δεύτερου. Βλέπετε και ο σύμμαχοι δεν είναι αγνοί.
Και τώρα;
Στην κατάσταση στην οποίαν βαδίζει η Ελλάδα σήμερα και η Ευρώπη και ενδεχομένως και η άλλη πλευρά του Ατλαντικού έχουν πολλές κοινωνίες ευρεθεί. Θα σας θυμίσω μόνο μία, την οποίαν σκοπίμως επιλέγω: την κοινωνία των Τούρκων επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Η απόλυτη διαφθορά στο τέλος της, η απόλυτη απαξίωση και η κατάληψη από τις τότε ξένες δυνάμεις (ίδιες είναι περίπου και τώρα). Μία κοινωνία σε ώρα μηδέν (να θυμηθούμε και τον Φώσκολο) και όμως ανατράπηκαν όλα επειδή κάποιοι δεν παραδόθηκαν. Προς μεγάλη ατυχία και δυστυχία της Ελλάδος και πολλών άλλων λαών, ένας Τούρκος (ο Κεμάλ) έσωσε την κοινωνία της καταγωγής του και ανέτρεψε τον κόσμο της…
Είμαστε έτοιμοι να κινηματογραφήσουμε την ταινία μας με τίτλο:
“Οι Γερμανοί Ξανα… φεύγουν”; (όπου στη λέξη Γερμανοί… οτιδήποτε).
Ιδού το ερώτημα.
Πιστεύω ακράδαντα και απαντώ μόνος μου: ΝΑΙ! Τότε 1941, τώρα 2021… Τότε 1945, τώρα 2025. Θέμα χρόνου είναι, εάν το θέλεις.
Το θέλεις;
Σημ. Διαβάστε και το άρθρο μου ήδη από το 2017 με τίτλο: “Πού Είσαι Κεμάλ;”…
