Κανονικά ο τίτλος θα έπρεπε να είναι πιο γενικός “τα κατοικίδια και τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα”, αλλά για καλύτερη στόχευση τον εξειδίκευσα. Κάθε φορά κατά την οποίαν επιστρέφω στο σπίτι οι γάτες μου εμφανίζονται από… οπουδήποτε.
Το κρίσιμο ερώτημα: ξεχωρίζουν τον ήχο της μηχανής του αυτοκινήτου ή αντιλαμβάνονται με κάποιον διαισθητικό δικό τους τρόπο την άφιξη του… υιοθετημένου κυρίου τους ή κυρίας τους (διότι οι γάτες σε υιοθετούν);
Και εάν ας υποθέσουμε αλλάξω αυτοκίνητο και αυτό είναι ηλεκτροκίνητο (ΚΑΙ αυτά εκπέμπουν έναν βόμβο για να ακούγονται, αλλά δεν είναι όπως ο μοναδικός ήχος της μηχανής κάθε αυτοκινήτου με κινητήρα εσωτερικής καύσεως) τι θα συμβεί με τις γάτες;
Θα με αναγνωρίζουν ή όχι; Και εν τέλει θα τρελαθούν αυτές ή θα τρελάνουν εμένα;
Σημ.: κατανοείτε προφανώς πώς αυτό πρόκειται περί θεμελιώδους ερωτήματος για την επιβίωση αφ΄ ενός του ανθρωπίνου γένους και αφ΄ ετέρου του πληθυσμού των γατών.
Bonus σημείωση: σκεφτείτε τώρα, εάν οι φιλόζωοι συνειδητοποιήσουν πώς δεν τους ακούν τα κατοικίδιά τους εάν αποκτήσουν ηλεκτρικά αυτοκίνητα σε τι κίνδυνο ευρίσκονται οι συγκεκριμένες βιομηχανίες. Απλά οι φιλόζωοι δεν θα τα αγοράζουν.
Και μετά από μία εκατονταετία οι οικονομολόγοι και οι ιστορικοί θα ψάχνουν τους λόγους κατάρρευσης της βιομηχανίας των ηλεκτρικών αυτοκινήτων. Εάν η περιέργεια σκότωσε τη γάτα, η γάτα θα σκοτώσει τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα.
Και πέραν του χιούμορ αυτοκρατορίες και πολιτισμοί κατέρρευσαν στο παρελθόν (και ισχύει και σήμερα) από “κάτι”, το οποίο ήταν εντελώς εκτός λογικής και πρόβλεψης.