Σήμερα κάποια στιγμή μεταξύ των υπηρεσιών βρήκα τον χρόνο να επισκεφθώ μια περιοχή, την οποία δεν γνωρίζω καλά εδώ στην Πάτρα και να και δω και τα έργα, τα οποία έχουν γίνει.
Αναφέρομαι στην επέκταση της οδού Άστιγγος για τους Πατρινούς και την εκεί περιοχή. Έχει αναπτυχθεί μία νέα άποψη της πόλης, διότι τα σημεία εκείνα ήταν πάντοτε δύσκολα προσβάσιμα λόγω των ανηφορικών και στενών οδών.
Σε κάποιο σχόλιο πρόσφατα (νομίζω του φίλου Δημήτρης Σαρδελιάνος) διάβασα πως κάποιος γνωστός του από το εξωτερικό του είπε ότι οι Ελληνικές πόλεις είναι όμορφες γιατί είναι λευκές.
Την ώρα εκείνη θυμήθηκα το σχόλιο ενός Ελβετού φίλου μου, ο οποίος είχε έλθει οδικώς στην Ελλάδα πριν από αρκετά χρόνια με τη φίλη του. Τότε τα πρωτοσέλιδα με τις εκατόμβες των νεκρών των εξόδων ήταν μόνιμα. Και τι μου είπε; “Εδώ στην Ελλάδα οδηγούν πολύ καλά, διότι οι οδηγοί συνεννοούνται μαζί τους, όχι όπως στην Ελβετία που κοιτάζονται χωρίς να ξέρουν τι να κάνουν.”
Πηγαίνοντας ακόμα πιο πίσω στο χρόνο θυμάμαι ένα ταξίδι μου με τραίνο μέσω τότε Γιουγκοσλαβίας. Στα σύνορα στη Γευεγελή, από το ντιζελοκίνητο της μονής γραμμής της ελλάδας ξαφνικά στα ηλεκτροκίνητο της διπλής της Γιουγκοσλαβίας. Θυμάμαι τότε πως στα περιπαιχτικά σχόλια των αλλοδαπών συν ταξιδιωτών μου αναγκάστηκα να αντιδράσω με το ανόητο μεν, αποτελεσματικό δε, επιχείρημα:
“Φυσικά, εμείς μπορούμε να διαχειριστούμε με μονή γραμμή, αυτό για το οποίο εσείς χρειάζεστε δύο, ενώ με την ντιζελομηχανή έχουμε αυτονομία κινήσεων χωρίς την ανάγκη του ηλεκτρικού.”
Εντυπωσιάστηκαν από το επιχείρημα!
Αυτό ίσως ήταν ένα από τα πρώτα μαθήματα διαπραγματεύσεων της ζωής μου και πως το ίδιο πράγμα μπορείς να το δεις και να το παρουσιάσεις υπό το πρίσμα διαφορετικών γωνιών.
Θαυμάστε λοιπόν στις φωτογραφίες την αντίθεση του γαλάζιου του ουρανού και το μπλε της θάλασσας με το λευκό του πανέμορφου σοβά, την ανυπαρξία κουκίδων πρασίνου, οι οποίες θα διατάρασσαν την λευκή ομοιομορφία αρχιτεκτονικής και χρώματος. Ενώ στον λόφο δίπλα η συνολική ομοιογένεια των δένδρων σε χτυπητή αντίθεση με τα κτίρια και σποραδικά με κάποιες χρωματιστές προσόψεις προσδίδει χάρη και μεγαλοπρέπεια.
Τέλος το περίγραμμα του ορίζοντα καμπυλώνεται από την ύπαρξη της “Παλιοβούνας” (διατηρώ την τρέχουσα ονομασία της), η οποία δημιουργεί γιρλάντες όγκων στην γήινη καμπυλότητα.
Και το μαύρο έγινε άσπρο!
Υπέροχες άσπρες πόλεις!
