Όταν ήμουν στο Πανεπιστήμιο κάποιοι συμφοιτητές μου ανέβασαν ένα θεατρικό έργο. Δεν θυμάμαι ακριβώς τον τίτλο ούτε και την υπόθεση. Εκείνο, το οποίο θυμάμαι όμως ήταν πως υπήρχε ένας τύπος (ρόλος), ο οποίος στην απελπισία του από τα συσσωρευμένα του προβλήματα κραύγαζε συνεχώς:
“ένας π@ύστης πόλεμος θα μας σώσει!”
και μιλάμε τώρα για τη δεκαετία του 80.
Λοιπόν! Όλο και συχνότερα το ακούω αυτό από ανθρώπους γύρω μου, οι οποίοι χωρίς να έχουν κάνει κάτι παράλογο ΔΕΝ μπορούν να επιβιώσουν. Και φυσικά η απελπισία οδηγεί στην επιθυμία καταστροφής.
Στις Οινούσσες διάβασα για ένα επεισόδιο για το οποίο η Τουρκία διαμαρτύρεται για ασύμμετρη χρήση βίας από την Ελληνική πλευρά. Δεν γνωρίζω, δεν κρίνω. Αναρωτιέμαι όμως μήπως, πως παρ΄ όλη την τεράστια ικανότητα διαχείρισης καταστάσεων και ψυχραιμία των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, υπάρξει ΜΙΑ μόνο περίπτωση ενός στελέχους, το οποίο σε κατάσταση υπέρμετρης προσωπικής φόρτισης λόγω των συνθηκών αλλά και υπό την πίεση εχθρικής απειλής πατήσει το κουμπί…
Και όχι τίποτα άλλο θα κατηγορηθούμε πώς εμείς ξεκινήσαμε τη σύρραξη!
Αφού φτάσαμε να εναποθέτουμε τις ελπίδες μας εκεί, ε ναι… “ένας π@ύστης πόλεμος θα μας σώσει!”
