Να σας περιγράψω πώς νοιώθω. Είμαι σε ένα μικρό βαρκάκι στο Νείλο (ας πούμε, γιατί αυτόν τον ποταμό αγαπάω και γνωρίζω), έχω και δυο κουπιά και με παρασέρνει το ρεύμα. Ακούω εν τω μεταξύ ένα βουητό, κάπως έναν περίεργο ήχο να έρχεται από κατάντη (την κατεύθυνση της ροής, εκεί όπου δηλαδή πηγαίνω). Είναι άραγε καταρράκτης; Δε γνωρίζω αυτό το σημείο του Νείλου, διότι είναι η πρώτη φορά που περνώ. Είναι κάτι άλλο;
Εν τω μεταξύ το ρεύμα ενώ είναι σχετικά τυρβώδες είναι ακόμα ελέγξιμο. Μπορώ εάν το αποφασίσω να φθάσω προς την όχθη, αλλά εκεί κινδυνεύω από τα άγρια θηρία και τους κροκόδειλους. Τουλάχιστον μέσα στη βάρκα θεωρητικά δεν έχω θέμα.
Το σκέφτομαι αυτό, διότι δεν μου αρέσει αυτός ο θόρυβος. Ακούγεται όντως όπως ο ήχος ενός καταρράκτη. Μπορεί όμως να είναι και ένα σημείο διακλάδωσης του ποταμού ή να υπάρχει κάτι άλλο, το οποίο να τον προκαλεί.
Εάν υπάρχει καταρράκτης το ρεύμα θα γίνει ισχυρότερο και δεν θα μπορώ να ξεφύγω. Θα με παρασύρει και τότε βάρκα που με κούναγε…
Τι κάνω;
Θα σας απαντήσω.
Εάν όντως υπάρχει καταρράκτης οι πιθανότητες να γλυτώσω είναι μηδαμινές. Σε κάθε περίπτωση και να τα καταφέρω δεν θα τα καταφέρει η βάρκα μου! Θα είμαι μέσα στο νερό και πιθανότατα παρέα με τους πολύ επιθετικούς ιπποπόταμους ή/και τους άγαρμπους κροκόδειλους. Παρένθεση: Παρεμπιπτόντως εάν δείτε νεογέννητο (από το αυγό) κροκοδειλάκι θα το συμπαθήστε. Το κρατάς άνετα στην παλάμη σου και παίζεις. Το θέμα είναι όταν μεγαλώνει. Το ίδιο ισχύει και για τα… προβλήματα. Τέλος της παρένθεσης.
Μπορεί ωστόσο να καταφέρω να επιβιώσω, να προλάβω να κολυμπήσω και να βγω σε μία άλλη όχθη. Αυτή είναι μία πιθανότητα πολύ-πολύ μικρότερη συνολικά.
Τι κάνω λοιπόν;
Τώρα που μπορώ πρέπει να βγώ από το ποτάμι και να επιλέξω όχθη· είναι και αυτό ένα ζήτημα. Ο Νείλος στην Άνω Αίγυπτο (προς το Σουδάν δηλαδή) έχει περίεργες όχθες. Στη μία έρημος στην άλλη βλάστηση. Δεν διασχίζει δηλαδή μία πεδιάδα, όπως έχουμε στο μυαλό μας. Ρέει ασύμμετρα. Εάν επιλέξω την ερημική πλευρά θα είμαι στην… έρημο. Εάν επιλέξω την πλευρά της βλάστησης θα συναντήσω κάθε λογής θηρία και ερπετά, αλλά θα έχω και δυνατότητα νερού και τροφής.
Τι επιλέγω;
Λοιπόν. Επιλέγω την έρημο διότι νοιώθω πως θα έχω καλύτερο έλεγχο και ορατότητα. Στην έρημο βλέπεις μακριά, όχι όπως όταν είσαι μέσα στη βλάστηση. Επειδή ο ήχος ακούγεται είναι βέβαιον πως θα είναι σε απόσταση περπατήματος μίας ημέρας το πολύ· άντε δύο. Και επειδή θα έχω ορατότητα θα καταλάβω εάν υπάρχει καταρράκτης ή όχι. Ή τέλος πάντων τι υπάρχει. Δεν πεθαίνω σε δυο μέρες εκτός εάν είμαι τόσο άτυχος και με τσιμπήσει κάποιο φίδι της ερήμου ή κανένας σκορπιός. Φυσικά θα έχω αφήσει και τη βάρκα μου στην όχθη. Ευελπιστώ πως εάν χρειαστεί να επιστρέψω να την πάρω δεν θα έχει χαθεί.
Μόλις λοιπόν σας περιέγραψα την τακτική, η οποία εκτιμώ πως είναι η βέλτιστη. Σαφώς και βγαίνεις στην όχθη και μάλιστα τη δυσμενέστερη, διότι εάν όντως υπάρχει καταρράκτης ακολουθεί αυτό, το οποίο ονομάζουμε ολική μνημειώδη αποτυχία στα οικονομικά. Σε πήρε το ρεύμα και σε σήκωσε, για την ακρίβεια σε βύθισε. Και όχι μόνον εσένα.
Η επιλογή της όχθης πρέπει να είναι η δυσμενέστερη εκδοχή. Δεν υπάρχει μέση λύση. Εάν δεν υπάρχει καταρράκτης, τότε έμεινες φυσικά πολύ πίσω, αλλά τουλάχιστον υπάρχεις. Ρισκάρεις τη βάρκα μόνο, διότι μπορεί και αυτή να χαθεί (από οποιαδήποτε λόγο ή αιτία). Όπως και να έχει το πράγμα… περπατάς και δεν σε παρασύρει κανένα ρεύμα. Και καλή τύχη βέβαια!
Ερμηνεύσατε το προηγούμενο προσαρμόζοντάς το στην κατάστασή σας.
