προς (Θεωρητικά) Αποτυχημένους
Στις αρχές του προηγούμενου αιώνα (1900) η κατάσταση στην Ελλάδα ήταν αφόρητη. Η Ελλάς το 1893 είχε κηρύξει χρεωκοπία (Χαρ. Τρικούπης “Δυστυχώς Επτωχεύσαμεν”) και σχεδόν αμέσως μετά το 1897 επακολούθησε ο ατυχής Ελληνοτουρκικός Πόλεμος, ο οποίος οδήγησε τη χώρα σε άλλη μία ταπεινωτική ήττα. Σκεφτείτε λίγο, κάπως παρόμοιες συνθήκες και σήμερα μετά τα μνημόνια και τώρα τον ξαφνικό “πόλεμο” με τον ιό.
Απόρροια των προηγουμένων ήταν να μεταναστεύσουν μαζικά πολλοί Έλληνες στην Αμερική. Αλλά οι συνθήκες εκεί μακράν απείχαν από του να είναι ιδανικές. Κάθε άλλο. Παράδεισο ονειρεύονταν σιδηροδρομικές γραμμές στο Κολοράντο έφτιαχναν με μισθούς πείνας.
Όταν λοιπόν ξέσπασαν οι Βαλκανικοί Πόλεμοι το 1912, η Ελληνική Κυβέρνηση έχοντας άμεση ανάγκη στρατιωτών, διαμήνυσε πως πλήρωνε το εισιτήριο επιστροφής σε όσους ήθελαν να επιστρέψουν και να βοηθήσουν πολεμώντας για την πατρίδα τους! Αυτή ήταν μία τεράστια ευκαιρία, διότι οι καψεροί δεν είχαν όχι το αντίτιμο του εισιτηρίου, αλλά ούτε και το τσαρούχι με το οποίο μετανάστευσαν. Αλλά τούτο ήταν το λιγότερο. Το σπουδαιότερο ήταν πως είχαν μία σπουδαία και εύλογη δικαιολογία:
“Δεν προλάβαμε ακόμα να κάνουμε προκοπή στην Αμερική και τώρα επιστρέφουμε να πολεμήσουμε για την πατρίδα μας!”
Και δεν μπορούσε όχι μόνο να τους κατηγορήσει κανείς, αλλά το αντίθετο! Άφησαν τον… Παράδεισο και ήλθαν να διακινδυνεύσουν τη ζωή τους ή τη σωματική τους ακεραιότητα στα πεδία των μαχών για την Ελλάδα!
Διπλά κερδισμένοι!
Όλες αυτές τις πληροφορίες τις γνωρίζω από τις διηγήσεις του πατέρα μου, ο οποίος τις γνώριζε από τον παππού του και τον πατέρα του.
Το ίδιο ισχύει και σήμερα με το “δώρο” του κορωνοϊού.
Απαραίτητη σημείωση: η έννοια της “αποτυχίας” είναι καθαρά προσωπική, διότι απλούστατα δεν… υφίσταται. Δεν υπάρχουν αποτυχημένοι άνθρωποι.