Οι Αυγουστιάτικες νύχτες στην πόλη μου αρέσουν πάρα πολύ. Λιγότερη κίνηση στους δρόμους, καταστήματα, τα οποία άλλες ημέρες του χρόνου σφύζουν από ζωή κλειστά λόγω διακοπών. Αυτό ωστόσο δημιουργεί μία αίσθηση κενού αλλά και κάποιας αδιόρατης θλίψης.
Έρχονται στο μυαλό εικόνες από εξωτικές περιοχές (και όχι μόνον) κι εσύ μόνος σαν παραμελημένος. Δεν ισχύει βέβαια πάντα αυτό, αλλά τα συναισθήματα, τα οποία βιώνονται είναι παρόμοια. Μία, κατά κάποιον τρόπο, νοσταλγία όχι όμως για κάτι, το οποίο έζησες, αλλά για κάτι, το οποίο ΔΕΝ ζεις τώρα.
Πολύ όμορφες είναι οι πόλεις εν τω μεταξύ τη νύχτα και από απόσταση. Κάθε φως δηλώνει ζωή και επειδή από μακριά φαίνονται πολλά κάπως απαλύνεται η αίσθηση της μοναξιάς. Επιπροσθέτως προκαλείται και μία αίσθηση κυριαρχίας, αφού αυτό, το οποίο αγκαλιάζουν τα μάτια σου είναι ως να ανήκει στην επικράτειά σου.
Τέλος πάντων υπάρχουν πιθανόν σοβαρότερα να σου προκαλούν αυτού του είδους τη θλίψη παρά το να είσαι μόνη/ος σου στην πόλη.
Υπάρχει παρ΄ όλα αυτά κάτι μοναδικό. Παρατηρώντας από ψηλά μία πόλη τη νύχτα ΔΕΝ χρειάζεται να γνωρίζεις ποια είναι αυτή. Μπορείς να φανταστείς οποιαδήποτε. Λειτουργεί ως μία μηχανή μετάβασης σε άλλους τόπους. Ξεδιπλώνεται η φαντασία σου και… πετάς!
Στα σχόλια παραθέτω το σύνδεσμο μία εξαίσιας και ατμοσφαιρικής μελωδίας, η οποία ταιριάζει νομίζω με τη θέα της πόλης τη νύχτα· μάλιστα ο τίτλος της παραπέμπει σε υψηλή ολίσθηση ή πτήση (Alto Glide).
Δεν είσαι μόνη ή μόνος!
