Με την Ελληνική κοινωνία είχα ανέκαθεν κάποια θέματα προσαρμογής. Και μάλλον συνεχίζω να έχω, αν και δεν ισχυρίζομαι πως είμαι… απροσάρμοστος. Το μεγαλύτερό μου θέμα ήταν ο περίγυρος. Άνθρωποι με απίστευτη σιγουριά για τον εαυτόν τους, άνθρωποι, οι οποίοι ποτέ δεν το έβαζαν κάτω, άνθρωποι, οι οποίοι μετρούν μόνο νίκες και η λέξη ήττα τους είναι άγνωστη, άνθρωποι, οι οποίοι έβλεπαν τόσο μακριά και γνώριζαν από πριν τι θα συμβεί… και γενικώς μία κοινωνία άχαστων!
Ρε γμτ, πώς γίνεται; Πώς θα επιβιώσω εδώ μέσα; Διότι εάν εξαιρέσουμε πραγματικά μερικές σπάνιες περιπτώσεις είτε από τη μία πλευρά είτε από την άλλη, στη ζωή διερχόμαστε μέσα από ένα μίγμα όλων των προηγουμένων. Συνήθως στους ισχυρούς μας τομείς εκτιμώ πως σε ποσοστό 75% είμαστε προς τη θετική πλευρά και μόνο 25% στην αρνητική. Εάν κάπου δεν έχουμε επιτυχία τα ποσοστά αντιστρέφονται. Σε πολλές άλλες περιπτώσεις κυμαινόμαστε στο 50%, αλλά μας είναι και πρακτικά αδιάφορο.
Το χειρότερο όμως είναι η μη παραδοχή της ήττας. Διότι η ήττα αντανακλά το απόσταγμα όλων μαζί των ιδιοτήτων του χαρακτήρα μας. Τι να κάνουμε τώρα; Αλλού κερδίζουμε αλλού χάνουμε. Αλλά δεν είναι δυνατόν να κερδίζουμε παντού και σε όλα! Φαίνεται πως αυτός είναι ο κανόνας, ο άγνωστος προς εμέ, διότι ούτε τόσο σίγουρος είμαι για τον εαυτόν μου, και πίσω κάνω, και κάτω το βάζω, και ούτε και τόσο μακριά βλέπω ή προβλέπω. Φυσικά και υπάρχουν επιτυχίες και πολλές, αλλά υπάρχουν και αποτυχίες (και εδώ πολλές).
Οι ήττες άλλες φορές προέρχονται από εξωτερικούς παράγοντες και άλλες φορές από τον ίδιον μας τον εαυτόν. Οι εξωτερικές καταπίνονται ευκολότερα. Οι προσωπικές δυσκολότερα. Και όλες πονάνε. Πονάνε και πολύ. Αλλά στη ζωή πρέπει να μάθεις και να κερδίζεις (δύσκολο) αλλά και να χάνεις (ακόμα δυσκολότερο). Εάν όμως εσύ πιστεύεις πως γεννήθηκες μόνο για να κερδίζεις τότε έχεις να αντιμετωπίσεις έναν άλλον εχθρό: τον εαυτόν σου! Διότι ενώ οι εξωτερικές ήττες είναι πολύπλοκες, στη διαχείρισή τους είναι απλές, σε αντίθεση με τις εσωτερικές, οι οποίες είναι απλές στη δομή τους, αλλά εξαιρετικά πολύπλοκες όσον αφορά τη διαχείρισή τους.
Και με τις μεν πρώτες σκύβεις το κεφάλι και προχωράς ή εγκαταλείπεις ή τέλος πάντων κάνεις ό,τι θέλεις με τις δεύτερες δεν έχεις περιθώρια κινήσεων. Ή τις δέχεσαι ή όχι. Και εάν επιμένεις να ΜΗΝ τις δέχεσαι, τότε το μυαλό σου δεν θα στηρίζεται για πολύ καιρό καλά.
Ναι αγαπητέ μου να το βάλεις κάτω, να υποχωρήσεις, να εγκαταλείψεις, πιες και ένα ποτηράκι γνήσιο τσίπουρο, πάρε και μια βαθιά ανάσα και… χαλάρωσε. Ποτέ δε γνωρίζεις πως θα σου τα φέρει η ζωή. Εάν όμως λασκάρει καμιά βιδούλα, αυτή δύσκολα, εάν ποτέ, επανέρχεται. Και εάν ακόμα τα πράγματα εξελιχθούν καλώς δεν θα μπορέσεις να τα χαρείς ή ούτε και να τα καταλάβεις, διότι η “μηχανή” σου δεν θα λειτουργεί σωστά.
Τι κέρδισες; Όσο είναι καιρός λοιπόν αποφάσισε:
Νταξ ρε Μ@λάκα… έχασα!
