Είσαι στην οθόνη του υπολογιστή σου ή της τηλεόρασης και βλέπεις Προέδρους και Πρωθυπουργούς μαζί με τις/τους συζύγους τους, διασημότητες, γνωστές προσωπικότητες του καλλιτεχνικού και επιχειρηματικού κόσμου και νομίζεις…
Είσαι στην οθόνη του υπολογιστή σου ή ανοίγεις τις σελίδες μίας εφημερίδας και διαβάζεις για μεγάλες επενδύσεις, επιχειρηματικούς ομίλους, αξίες μετοχών και νομίζεις…
Μπορεί στις πλατφόρμες διαδικτυακής δικτύωσης να είσαι “φίλος” ή να ακολουθείς κάποια – κάποιον σπουδαίο και νομίζεις…
Λαμβάνεις “τρυφερά” μηνύματα αγάπης από ομίλους και οργανισμούς, οι οποίοι αφού σε ενημερώσουν πόσο σε σκέφτονται σου ανακοινώνουν πως το σπίτι σου θα βγει στον πλειστηριασμό και νομίζεις…
Νομίζεις πως ο Πρόεδρος ενός κράτους είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας με τον οποίον θα συζητήσεις στον καφέ σου τις επόμενες κινήσεις στην οικονομία και τα εθνικά θέματα, νομίζεις πως συμμετέχεις στις επενδύσεις των 350 εκ. ευρώ ενός ομίλου ή κάποιου άλλου μεγάλου επιχειρηματία και κάπως αποτελείς μέρος τους κι εσύ, νομίζεις πως η σύζυγος του τάδε Προέδρου θα συζητήσει μαζί σου για το κέικ ή το χρώμα του ταγιέρ της, νομίζεις, νομίζεις, νομίζεις…
Νομίζεις πως είσαι κι εσύ μέλος της οικογενείας, αλλά δεν είσαι…
Στην πραγματικότητα ποτέ δεν ήσουν, αλλά η ψευδαίσθηση της εγγύτητας, την οποίαν σου δημιουργούν όλα τα μέσα επικοινωνίας σε κάνει να πιστεύεις πως είσαι. Η λεγόμενη όμως (σε κάθε τομέα) “Άρχουσα Τάξη” δεν το νομίζει καθόλου αυτό. Πριν από κάποιες (λίγες) δεκαετίες ήταν απόμακροι όλοι αυτοί της άρχουσας τάξης. Μια ματιά ίσως μπορούσες να αρπάξεις από τον Βασιλέα ή τη Βασίλισσα σε κάποια επίσκεψή τους για τα εγκαίνια ενός νοσοκομείου, με το όνομά τους. Ή μέσα σε μία πομπή με το πολυτελές αυτοκίνητό τους και με συνοδεία της μισής εθνικής φρουράς. Ή ένας Πρόεδρος ή Πρωθυπουργός ή Υπουργός ήταν προσβάσιμος μόνο από τη φωνή του στο ραδιόφωνο και αργότερα μόνο μέσω της οθόνης μίας τηλεόρασης (ασπρόμαυρης αρχικά, έγχρωμης στη συνέχεια).
Κι όμως! Τότε είχες καλύτερη αίσθηση των πραγμάτων. Γνώριζες πού σε τοποθετούν. Ήσουν ένας υπήκοος και αλίμονο σου ένα αντιδρούσες. Αλλά γνώριζες τη θέση σου και πως ήσουν εκεί επειδή σε εξανάγκαζαν να είσαι. Τώρα νομίζεις πως συμμετέχεις στις αποφάσεις…
Τώρα με τόση εγγύτητα νομίζεις πως είτε είσαι ένας φίλος κι εσύ ή ένας αντίπαλος, τον οποίον τρέμουν και φοβούνται. Νομίζεις και πάλι.
Και εάν αναρωτιέσαι (θεωρητικά) γιατί τότε ΔΕΝ είχες ψευδαισθήσεις είναι διότι δεν υπήρχε η εγγύτητα. Υπήρχε το χάσμα. Και το μυαλό σου σκεφτόταν καλύτερα. Οι συνέπειες μπορεί να ήταν σκληρές από τις αποφάσεις και την πολιτική, αλλά δεν περνούσε εύκολα το παραμύθι. Η δύναμις τότε βασιζόταν στο απόμακρο και πώς θα το ανατρέψεις.
Τώρα όμως έχεις έναν “φίλο”, κάποιον με πολύ μεγάλη δύναμη (κάθε είδους) και “επικοινωνείς” μαζί του. Τον αγκαλιάζεις, του κρατάς το χέρι. Είναι φίλος σου και γι΄ αυτό χρησιμοποιείς το μικρό του όνομα. Ο εφοπλιστής με τα 50 δεξαμενόπλοια είναι “δικός σου”, διαβάζεις με ενδιαφέρον για τις επενδύσεις του, έχεις άποψη κι εσύ δεν έχεις να πληρώσεις τα τέλη των 1200 κ. εκ. δεκαπενταετίας αυτοκίνητου σου. Ο “Χ” οργανισμός είναι δίπλα σου κι εσύ είσαι ο πολυτιμότερος πελάτης του ενώ σε χρεώνει δεκαπλάσια για ανύπαρκτες υπηρεσίες και εάν τολμήσεις να μιλήσεις ένα εξώδικο (αρχικά) σε περιμένει στην πόρτα σου.
Αλλά το πιθανότερο σήμερα είναι πως κατοικείς σε ένα ωραίο ή ανεκτό σπίτι, πως έχεις ένα αυτοκίνητο, πως μπορείς να απολαύσεις κάποιες διακοπές σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο, πως μπορείς να αγοράσεις και κάτι ακριβό και… νομίζεις.
Νομίζεις, νομίζεις, νομίζεις… πως με όλα αυτά άλλαξε η θέση σου.
Εγώ όμως δεν στο γράφω αυτό για να νομίζεις και πάλι πως είσαι αδύναμος· κάθε άλλο! Αλλά να ΜΗΝ νομίζεις και πιστεύεις στα παραμύθια. Η δική σου δύναμη έγκειται στην αντίληψη της πραγματικότητας. Η ψευδαίσθηση της εγγύτητας δεν είναι παρά αυτό το οποίο εννοεί η λέξη: ψευδαίσθηση.
Κοινώς… νομίζεις.
