Είναι απλό: αφού κερδίσουν τις εκλογές, μετά χρησιμοποιούν την εξουσία τους για να διατηρηθούν εκεί μόνιμα. Είναι το νέο “είδος πολιτικών”, τους οποίους θα ονόμαζα νεο-δικτάτορες. Είναι παντού (αποτελούν ειδική συνομοταξία πλέον και δημιουργούν και… σχολή). Τα κίνητρά τους είναι ένα από τα δύο ή και τα δύο: απύθμενο εγώ ή/και πλουτισμός.
Το να κερδίσεις όμως τις εκλογές δεν είναι και λίγο πράγμα. Έχουν λοιπόν αλάνθαστο κριτήριο στο πώς να επιλέγουν πολιτική θέση και συνθηματολογία. Όπου είναι οι περισσότεροι ψήφοι και με όποια επιχειρήματα χειραγωγείται (το πλήθος) ευκολότερα. Συνήθως το βασικό τους επιχείρημα εκφράζει μίσος εναντίον άλλων (πλουσίων, μειονοτήτων, μεταναστών ή ό,τι προσφορότερο κυκλοφορεί). Βλέπετε δεν κέρδισαν την εξουσία με πραξικόπημα ή με εμφύλιο πόλεμο, ώστε να μην υπάρχει τόση ανάγκη στόχευσης. Με εκλογές καταλαμβάνουν τις θέσεις αρχηγίας.
Στο κατόπι τους εν τω μεταξύ ακολουθεί μία μερίδα τυχοδιωκτών, οι οποίοι οσμίζονται σωστά προς τα πού φυσάει ο άνεμος και με την εμπροσθοφυλακή του φερέλπιδος νεο-δικτάτορα περιμένουν όπως τα τσακάλια να κατασπαράξουν τη λεία τους. Οι νεο-δικτάτορες είναι από τα χειρότερα υποκείμενα του ανθρώπινου είδους. Και για να μην αναφερθώ σε συγκεκριμένα ονόματα σχεδόν όλες οι δυναστείες και πολλές μεγάλες ισχυρές οικογένειες του πλούτου και της εξουσίας, γενάρχη είχαν έναν… λήσταρχο! Ανέκαθεν και παντού ίσχυε αυτό.
Αυτά όμως τα υποκείμενα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν· και αφού την εξουσία την καταλαμβάνουν δια των εκλογών το ζήτημα αφορά την κοινωνία. Ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας ή η πλειοψηφία της εκφράζεται μέσω αυτών των ανθρώπων και πιστεύει αυτό, το οποίο τους “πωλεί”.
Ποιο όμως είναι το ωραιότερο; Πως αυτό, το οποίο πιστεύει και επιλέγει η πλειοψηφία είναι ακριβώς εκείνο, το οποίο στέλνει την ίδια στα χειρότερα τάρταρα. Επιλέγουν συνειδητά μία ομαδική αυτοκτονία. Μάλιστα φανατίζονται σε τέτοιον βαθμό, ώστε οποιοσδήποτε τολμά να τους απελευθερώσει από τη “δουλεία” τους κινδυνεύει να εξοντωθεί από αυτούς!
Η οικονομία όμως πώς συνδέεται με όλα τα προηγούμενα;
Οι νεο-δικτάτορες δημιουργούν και μία νεο-οικονομία, η οποία στηρίζεται σε δύο πυλώνες:
Α. Είναι εξαιρετικά δύσκολη η επιβίωση ανεξάρτητων φυσικών μονάδων (πρέπει να ανήκουν σε κάποιον οργανισμό ιδιωτικό ή δημόσιο) και να αμείβονται με τρεις κι εξήντα και
Β. Στην πολιτική των επιδοτήσεων.
Δεν είμαι βέβαια τόσο σίγουρος τι από τα δύο προκάλεσε το επόμενο: οι νεο-δικτάτορες αποτελούν “προϊόντα” της νεο-οικονομίας ή το αντίθετο; Σε κάθε περίπτωση όμως η λογική είναι μία: πώς η επιβίωσή σου ΠΡΕΠΕΙ να ελέγχεται και να εξαρτάται πλήρως από την κυβέρνηση. Είναι το κρίσιμο σημείο. Ακόμα και οι μεγάλες εταιρίες και οργανισμοί (ίσως ακόμα περισσότερο αυτοί) εξαρτώνται σε πολύ μεγάλο βαθμό. Προφανώς αναφέρομαι και στα μέσα ψυχαγωγίας και ενημέρωσης (πόσο άραγε επιδιώκουν να αναπτύξουν έναν σκεπτόμενο θεατή ή αναγνώστη); Οι μεγάλοι συνασπισμοί κρατών ευνοούν τα προηγούμενα, διότι αλληλο-υποστηρίζονται και ο έλεγχος καθίσταται πολύ ισχυρότερος. Και οι νεο-δικτάτορες ευρίσκουν γόνιμο έδαφος να αναπτυχθούν.
Και το μεγάλο ερώτημα: πού βαδίζει η ανθρωπότητα και αναφέρομαι σε χρονικό πλαίσιο δεκαετίας. Η πανδημία ήταν/είναι ένας απρόβλεπτος καταλύτης, ο οποίος εμφανίστηκε αλλάζοντας άρδην τα δεδομένα. Αντέχει το οικοδόμημα ή οι ρωγμές είναι ικανές να το αποσταθεροποιήσουν και να συντριβεί;
Ποιά η συνέχεια;
Σημ. Θα ακολουθήσει σειρά άρθρων με τα οποία θα αναλυθούν οι πτυχές των ερωτημάτων.
