Διάβασα τις δηλώσεις του καθηγητή Γεωπολιτικής στο Ε.Κ.Π.Α. Γιάννη Μάζη σχετικά με τα Τουρκικά κατασκοπευτικά drones, τα οποία… κυκλοφορούν στο Αιγαίο και την άποψή του πως πρέπει να καταρρίπτονται. Το σκεπτικό του καθηγητή είναι να σταλεί ένα γενικό μήνυμα και αντιγράφω τα λόγια του:
“Θα καταρρίψεις το drone για να στείλεις το μήνυμα ότι αυτή η κατασκοπεία δεν επιτρέπεται και για να δώσεις το μήνυμα στους συμμάχους ότι η συμπεριφορά της Τουρκίας θέτει σε κίνδυνο τη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ.”
Τον Κύριο Μάζη δεν τον γνωρίζω ούτε έχω κάποια εικόνα του έργου και επίσης θα πρότεινα να διαβαστούν στο σύνολό τους οι δηλώσεις του, ώστε να μην υπάρχει παρανόηση στην επιχειρηματολογία του.
Εμένα η άποψη μου είναι η εξής:
Το ερώτημα “καταρρίπτω ή ανέχομαι” ένα drone επάνω από το κεφάλι μου είναι εγγενώς εσφαλμένο. Διότι βεβαίως οτιδήποτε παραβιάζει τον εθνικό σου χώρο εκ προθέσεως πρέπει και να καταρρίπτεται και δείχνεις και αισθήματα φιλοπατρίας. Εάν όμως ισχυριστείς το αντίθετο κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς ως ηττοπαθής ή κάτι ανάλογο.
Το ορθό ερώτημα είναι:
Ποια είναι η πολιτική μας, ποιος είναι ο στόχος μας Σ Υ Ν Ο Λ Ι Κ Α . Και οποιαδήποτε αποσπασματική προσέγγιση θα σε οδηγήσει σε λάθος συμπεράσματα. Καταρρίπτεις ένα drone και διακινδυνεύεις μία πολεμική εμπλοκή με την Τουρκία; Αυτό επιδιώκεις; Τότε καλύτερα να καταρρίψεις δυό-τρία μαχητικά, τα οποία παραβιάζουν τον εθνικό σου εναέριο χώρο ή να βυθίσεις μία φρεγάτα.
Σε κάθε περίπτωση ωστόσο Υ Π Ο Θ Ε Τ Ε Ι Σ την αντίδραση, δεν την γνωρίζεις. Ενδέχεται με ένα drone να δημιουργήσεις μεγάλη σύρραξη και με μία φρεγάτα, ποιο… φανταιζί αυτό, να μην συμβεί τίποτα. Με υποθέσεις όμως δεν ασκείς πολιτική.
Δεν επιθυμείς πολεμική εμπλοκή; Τότε τι κάνεις ακριβώς για να αντιμετωπίσεις αυτήν την συμπεριφορά; Θα μπορούσες –αναφέρω ενδεικτικά- να τα… τυφλώνεις ή να τα αποπροσανατολίζεις σε τέτοιο βαθμό, ώστε από μόνα τους να χάνονται. Υπάρχει η διαθέσιμη τεχνολογία και να γνωρίζετε πως για κάθε όπλο (σχεδόν) υπάρχουν αντίμετρα.
Αυτό το αποσπασματικό στην πολιτική σκέψη είναι μεγάλο μείον, όπου ακολουθείται. Η συμφωνία των Πρεσπών, η επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια στο Ιόνιο, οι (υποτίθεται) διερευνητικές με την Τουρκία (κοινώς να ροκανίζουμε χρόνο για να νομίζουν ότι κάτι κάνουμε), η κατάσταση στην Κύπρο και όλα τα σχετικά οφείλουν να εξετάζονται υπό διπλό πρίσμα:
- Αυτά καθ΄εαυτό ως γεγονότα,
- Ποια η συνολική επίπτωση στην πολιτική μας σε βάθος χρόνου και ΚΥΡΙΩΣ
- Τι πραγματικά επιδιώκουμε.
Μπορεί στο 1. να συμφωνείς και να φαίνεται συμφέρον, αλλά να χάνεις δραματικά στο 2. και κυρίως στο 3. Αυτός είναι και ο λόγος, για τον οποίον πολλές φορές γράφω και τονίζω πως αυτό, το οποίο νομίζεις πως επιλύεις σήμερα, θα σου δημιουργήσει πολύ χειρότερα προβλήματα, τα οποία θα αναγκαστείς να αντιμετωπίσεις υπό συνθήκες μη ευνοϊκές στο μέλλον.
Κυρίως όμως απαιτείται ψυχραιμία, η οποία είναι και το απαραίτητο συστατικό για την ορθή αξιολόγηση και ευελιξία στις λύσεις. Εάν ο κόμπος φθάσει στο χτένι δεν χρειάζονται… προφητείες.