Ένα από τα ερωτήματα, τα οποία με βασανίζουν είναι εάν στην εποχή μας μπορούν να υπάρξουν επαναστάτες. Τι εννοώ ακριβώς; Τύποι, όπως ο Κεμάλ, ο Νάσερ, ο Γκάντι, ο Τσε Γκεβάρα, ο Πατρίς Λουμούμπα… Δεν σημαίνει κατ΄ανάγκην πως θεωρώ τους προηγούμενους στην θετική πλευρά της ιστορίας ούτε πως με εκφράζουν (τουλάχιστον όλοι). Αλλά αυτοί οι άνθρωποι έπαιξαν έναν σπουδαίο ρόλο στην παγκόσμια σκηνή και ανέτρεψαν δεδομένα δεκαετιών αν όχι αιώνων.
Και το σημαντικότερο είναι πως αυτοί οι άνθρωποι δεν “λογικεύτηκαν” καταλαμβάνοντας την εξουσία. Εφάρμοσαν το πρόγραμμά τους και αυτό, το οποίο πίστευαν χωρίς να εξετάσουν τις συνέπειες.
Κάποιοι το πέτυχαν, άλλοι δολοφονήθηκαν και είτε το πέτυχαν είτε όχι, αλλά όλοι ήταν σταθεροί τους στόχους τους. Ο Τσε Γκεβάρα μάλιστα ενώ κατέλαβε την εξουσία δεν άντεξε την ήρεμη ζωή (σε αντίθεση με τον Κάστρο) και έφυγε από την Κούβα για νέες περιπέτειες και απελευθερωτικούς αγώνες (όπως αυτός τους ένιωθε). Δολοφονήθηκε από έναν πράκτορα της C.I.A.
Τις ιστορίες των υπολοίπων ας τις μελετήσετε εάν δεν τις γνωρίζετε.
Το θέμα είναι πως σε όλες τις προηγούμενες περιπτώσεις ο αντίπαλος ήταν μία (και πολλές φορές περισσότερες) αυτοκρατορίες ή ένας στυγνός δικτάτορας. Οι συνθήκες εξαιρετικά δυσμενείς και όμως δεν δείλιασαν.
Είναι τόσο θλιβερό πως η Κύπρος, το ασήμαντο σε μέγεθος και πληθυσμό νησί και η μοναδική αποικία της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, την οποία νίκησε με ένοπλο αγώνα, πριν από μόλις λίγα χρόνια δέχτηκε μία άκρως ταπεινωτική συμφωνία καταλήστευσης.
Η Ελλάδα, η οποία με μισό τσαρούχι και με όλες τις εμφύλιες διαμάχες εξεδίωξε μία Οθωμανική Αυτοκρατορία έδωσε γη και ύδωρ στις επίσης ατιμωτικές συμφωνίες των μνημονίων.
Και ένας νέος φέρελπις πολιτικός, ο οποίος είχε σημαντικότατο ρεύμα ανθρώπων με διάθεση για αγώνα και εξελέγη ως επαναστάτης και πιθανός αναμορφωτής της Ευρώπης τελικά ήταν fake. Το ίδιο και στην Ισπανία…
Ο Κεμάλ όμως ήταν γνήσιος…
Ο Νάσερ αφού εξεδίωξε τους διεφθαρμένους βασιλείς εθνικοποίησε την διώρυγα του Σουέζ και συγκρίνετε αυτή του την απόφαση με την μη εναντίωση της Ελλάδας στα αστεία (και όχι κατ’ ανάγκην βλαπτικά πάντα) μνημόνια… Το ίδιο και οι υπόλοιποι από τους ελάχιστους, τους οποίους προανέφερα.
Και το ερώτημα παραμένει αμείλικτο και αναπάντητο.
Μπορεί να υπάρξει ένας επαναστάτης, ο οποίος θα συγκρουστεί με τις… πανίσχυρες (;) αγορές και την ομοιομορφία της παγκόσμιας ασημαντότητας;
Η Κύπρος και η Ελλάδα έχασαν μία σπουδαία ευκαιρία. Υπάρχει άραγε διαθέσιμος κανείς; Και εννοώ πραγματικός επαναστάτης όχι κίβδηλα ψευδοκινήματα αποτυχημένων συστημάτων κάθε είδους.
Υπάρχει;
