Χθες το πρωί ανέσυρα ένα από τα σενάρια μου για μία ταινία μεγάλου μήκους. Είναι αλήθεια πως το είχα ξεχάσει. Ανοίγω την πρώτη σελίδα και βλέπω τις σημειώσεις μου σχετικά με τη διανομή των ρόλων. Και… πρώτο όνομα αυτό της Χρύσας Σπηλιώτη.
Πέρασαν τόσα χρόνια από την πρώτη γνωριμία μας στο Φάρο του Νέου Ψυχικού, καλοκαίρι του 2006. Και έκτοτε μας συνέδεσαν πάρα πολλά σε επαγγελματικό και φιλικό επίπεδο. Τον Ιούλιο του 2018 είχαν προχωρήσει οι διαδικασίες και ετοιμαζόμουν να επικοινωνήσω μαζί της. Το άφηνα περίπου ως μία “είδηση”, την οποίαν ήθελα να προετοιμάσω κατάλληλα ώστε να χαρεί.
Δεν πρόλαβα.
Το τηλέφωνό της δεν απαντούσε…. περίεργο. Ούτε του Δημήτρη του συζύγου της. Μία άλλη κλήση όμως από γνωστή μου με ενημέρωσε για το τραγικό συμβάν. Η Χρύσα με το σύζυγό της ήταν ανάμεσα στα θύματα της καταστροφικής πυρκαγιάς στο Μάτι τον Ιούλιο του 2018. Δεν έλαχε λοιπόν.
Αναρωτιέμαι πολλές φορές, μάλλον έπαψα να αναρωτιέμαι και τελικά δεν πρέπει να αναρωτιέμαι…
Την φωτογραφία την ανέσυρα από το εις μνήμην προφίλ της από την θεατρική παράσταση “Ο Γιός μου Νικόλαος Μάντζαρος”, το τελευταίο συγγραφικό της έργο, το οποίο και ερμήνευσε η ίδια, υπό τη σκηνοθεσία του Αυγουστίνου Ρεμούνδου κατά την περίοδο 2017-18 στο θέατρο Vault. Η θαυμάσια φωτογραφία της είναι λήψη της Χριστίνας Φυλακτοπούλου.
Υπέροχη Χρύσα…
