(Πως να γίνετε δημοσιογράφος)
Αυτός είναι ο τίτλος του βιβλίου του Χρήστου Πασαλάρη, το οποίο αγόρασα από το βιβλιοπωλείο του Μεθενίτη στην Πάτρα στις 25 Οκτωβρίου του 1988 αντί 618 δραχμών (γράφετε και υπογράφετε πάντοτε τα βιβλία σας καθώς και τις λεπτομέρειες απόκτησης τους. Το εκτιμούν απίθανα)!
Ο Χρήστος Πασαλάρης σήμερα έφυγε. Ποτέ μου δεν τον γνώρισα, ούτε έχω την παραμικρή ιδέα για το άτομό του πέραν αυτού του βιβλίου του.
Αλλά μέσω αυτού του βιβλίου επηρέασε όσο λίγοι την ζωή μου.
Αυτό το βιβλίο το διαβάζω συνεχώς και είναι ένα από τα αγαπημένα μου. Μάλιστα είναι η πρώτη έκδοση, όλο χάρτινο. Αυτή τη στιγμή -11:00 βράδυ του Σαββάτου 10 Μαρτίου 2018- το αγκαλιάζω και βουρκώνω…
Με επίκεντρο αυτό το βιβλίο έγιναν πάμπολλες εξαιρετικά δημιουργικές συζητήσεις με τον πατέρα μου, διότι ήταν τότε η περίοδος των επαγγελματικών μου αποφάσεων.
Με επίκεντρο επίσης αυτό το βιβλίο ο πατέρας μου, επέμενε να ακολουθήσω την δημοσιογραφική καριέρα. Αυτό μόλις είχα ολοκληρώσει τις σπουδές μου στο Πολυτεχνείο.
Θεωρούσε πως ο δημοσιογράφος είναι ένα κορυφαίο λειτούργημα με πανίσχυρες δυνάμεις (θετικού εννοούσε πάντα) επηρεασμού.
Συνεπώς απαιτείτο μία τεράστια μόρφωση, μαζί με τέλεια χρήση της Ελληνικής γλώσσας. Αυτές ήταν οι προϋποθέσεις κατά τον πατέρα μου για την ενάσκηση του κορυφαίου αυτού λειτουργήματος. Είχε δίκιο.
Δεν σας έχω κρύψει ποτέ μου τίποτα ούτε θέλω να το “παίζω” ταπεινός και άλλες σαχλαμάρες. Η ζωή τα έφερε να έχω μία μοναδική τύχη να κολυμπώ μέσα στα βιβλία και τη γνώση. Δεν θα ντραπώ καθόλου γι’ αυτό. Ναι ήμουν βουτηγμένος στην τύχη στο ζήτημα αυτό.
Αλλά έλειπε η εμπειρία ζωής. Και ο πατέρας μου δεν ήταν άνθρωπος της αγοράς και του χρήματος. Και φυσικά κι εγώ μπορεί να γνώριζα χιλιάδες τόμους απ΄έξω, αλλά δεν είχα ιδέα από το τι σημαίνει ελεύθερη οικονομία. Πως κερδίζεις μία (τότε) δραχμή; Δημόσιος υπάλληλος ήταν. Δεν είχε ιδέα, ούτε κι εγώ.
Ποιο θα ήταν το σχολείο λοιπόν;
Η δραστηριότητα του πολιτικού μηχανικού έξω όμως στο πεζοδρόμιο.
Αποφάσισα αν και δεν μου άρεσε καθόλου να ασχοληθώ με το κατασκευαστικό αντικείμενο. Περίπου ως αρνί, το οποίο πηγαίνει στον βοσκό να συζητήσει τα πολιτικά δικαιώματα του λύκου… Τον τρώνε και οι δύο!
Disaster (καταστροφή)…
Κι αυτό το βιβλίο του Χρήστου Πασαλάρη δεν μας άφηνε σε ησυχία.
Και ο πατέρας μου μπορεί στα πολιτικά και τα σχετικά να είχε φοβερές ικανότητες (φυσικές και άλλες), αλλά στα επιχειρηματικά δεν είχε την ίδια έφεση. Δεν του έλειπε η εξυπνάδα (κάθε άλλο, ακόμα και για εξαιρετικά περίπλοκα πολιτικά και κυρίως εθνικά ζητήματα) αλλά ούτε που τον ενδιέφερε κάτι σε χρήμα.
Και αυτό το βιβλίο παρέμεινε κατά κάποιον τρόπο αδρανές μέχρι τον Μάιο του 2009, οπότε επιτέλους αποφάσισα να κάνω αυτό, το οποίο μου άρεσε: να γράφω. Τότε γεννήθηκε η Teucris.
Θέλω πολύ να προσέξετε πως όταν γράφω κάτι θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος ψεύτης από τον εαυτό μας.
Δεν μπορώ με τίποτα να επιτρέψω στη ιερότητα της γραφής μου να γράφω κάτι έστω χιλιοστό διαφορετικό απ΄ότι πιστεύω. Και ας ξεγυμνώνει τον εαυτό μου κι ας βάζω το κεφάλι μου στο στόμα του λύκου και ειλικρινά δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Ας προσέχει και ο λύκος.
Η γραφή είναι διδαχή και οι εμπειρίες ενός ανθρώπου, όσο εγωκεντρισμό και να εμπεριέχουν -και είναι ελάττωμά μου αυτό, αλλά προτιμώ να ενδίδω και να το γνωρίζετε, παρά να το αποκρύπτω- μπορούν να φανούν ιδιαίτερα χρήσιμες και σε άλλους συνανθρώπους μας.
Και όταν βελτιώνεται ένας, βελτιώνεται το όλον και η ζωή μας η ίδια.
Ο Πασαλάρης με το βιβλίο του αναστάτωσε ζωές ανθρώπων αλλά ήταν για καλό σκοπό. Το ίδιο συμβαίνει με κάθε τι, το οποίο γράφει κάποιος.
Σήμερα πήγε στον άλλο κόσμο. Ας τον κρίνουν όσοι τον γνώρισαν. Τι μπορεί να κρύβει μία ανθρώπινη ζωή; Τι μπορούμε να γνωρίζουμε; Τι γνωρίζω από τον Χρήστο Πασαλάρη πέραν του μοναδικού του βιβλίου, το οποίο έχω;
Έχει άραγε τελικά σημασία;
Θέλω όμως να τελειώσω με την τελευταία φράση του βιβλίου του. Γράφει λοιπόν ο Πασαλάρης πως ο δημοσιογράφος οφείλει να τηρήσει πιστά τις αρχές του και όταν κάποτε έλθει το πλήρωμα του χρόνου:
“Να φύγει με το κεφάλι ψηλά!”
Προσθέτω όχι μόνο ο δημοσιογράφος αλλά και ο κάθε άνθρωπος.
Ορφάνεψε το βιβλίο μου… όχι όμως και οι ιδέες του.
