Κατεβαίνω τρικλίζοντας από την Rolls Royce μου (αρχι-ψώνιο γαρ), με τα βήματα μου βαριά φθάνω στο χαμαιτυπείο, κερνάω όλο το μαγαζί, κάθομαι μόνος σε μια γωνιά, ανάβω ένα πούρο cohiba (again ψώνιο) και αναλογίζομαι τη ζωή μου…
Τι νοσταλγία αποπνέει αυτό το υπέροχο τραγούδι της Τζένης Βάνου…
Μη μου πείτε τίποτα…
Μπορεί επίσης να σας αρέσει
Απόψε παρευρέθηκα στα εγκαίνια της Έκθεσης Πατρινών καλλιτεχνών στην Αγορά Αργύρη (για όσους είναι από Πάτρα τη γνωρίζουν). Συναντήθηκα με πολλούς αγαπημένους […]
Οι εμπνευσμένοι εκείνοι πολιτικοί, οι οποίοι θα επιχειρήσουν να εκπαιδεύσουν τους πολίτες -μόλις το επιτύχουν- θα είναι οι πρώτοι, οι οποίοι θα […]
Με μεγάλη μου έκπληξη διάβασα τις δηλώσεις του ‘Έλληνα Αρχηγού Επιτελείου (ΓΕΕΘΑ) πως σε περίπτωση κατάληψης Ελληνικής βραχονησίδας από Τουρκικά στρατεύματα (υποθέτω […]
Σήμερα στην έντυπη έκδοση της εφημερίδας των Πατρών “ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ” διαβάστε για τις πρώτες μας εμπειρίες στο σχολείο. Γράφουν οι Τάσσος Σταθόπουλος, Μαρίνος […]