Κατεβαίνω τρικλίζοντας από την Rolls Royce μου (αρχι-ψώνιο γαρ), με τα βήματα μου βαριά φθάνω στο χαμαιτυπείο, κερνάω όλο το μαγαζί, κάθομαι μόνος σε μια γωνιά, ανάβω ένα πούρο cohiba (again ψώνιο) και αναλογίζομαι τη ζωή μου…
Τι νοσταλγία αποπνέει αυτό το υπέροχο τραγούδι της Τζένης Βάνου…
Μη μου πείτε τίποτα…
Μπορεί επίσης να σας αρέσει
Δεν ισχυρίζομαι πως έχω βαθιά γνώση του θέματος ιδίως της κατάστασης των δύο τελευταίων δεκαετιών ενώ και η ενημέρωσή μου προέρχεται από […]
Το πώς μετακινήθηκε το Ever Given και έφραξε με το μέγεθός του τη διώρυγα του Σουέζ είναι ένα θέμα, το οποίο θα […]
Για το γνωστό χαστούκι να μην σχολιάσω πολλά. Θα αναφέρω πάντως πως χονδροειδέστατο χιούμορ προς ένα πρόσωπο, το οποίο πάσχει από συγκεκριμένη […]
Τι μπορεί να σε διδάξει άραγε μία σιδηροδρομική καμπύλη εγκαταλελειμμένη γέφυρα; Πολλά! Εάν περπατάς επάνω σε μία σιδηροδρομική γραμμή και δεν κοιτάζεις […]