Κατεβαίνω τρικλίζοντας από την Rolls Royce μου (αρχι-ψώνιο γαρ), με τα βήματα μου βαριά φθάνω στο χαμαιτυπείο, κερνάω όλο το μαγαζί, κάθομαι μόνος σε μια γωνιά, ανάβω ένα πούρο cohiba (again ψώνιο) και αναλογίζομαι τη ζωή μου…
Τι νοσταλγία αποπνέει αυτό το υπέροχο τραγούδι της Τζένης Βάνου…
Μη μου πείτε τίποτα…