Στην θαυμάσια κατά τη γνώμη μου ταινία “Ο Πεταλούδας” (Papillon) υπάρχει νομίζω μία από τις καλύτερες σκηνές του παγκόσμιου κινηματογράφου. Όταν ο Πεταλούδας είναι έγκλειστος στην απομόνωση ονειρεύεται… Περπατά σε ένα ερημικό τοπίο και συναντά σε κάποια απόσταση τους δικαστές του. Και τότε διαμείβεται ο εξής διάλογος:
-Γνωρίζεις γιατί κατηγορείσαι!
-Είμαι αθώος! Δεν σκότωσα εγώ τον προαγωγό! Δεν μπορούσατε να μου βρείτε κάτι άλλο και μου στήσατε πλεκτάνη.
-Αυτό είναι αλήθεια! Το αληθινό σου όμως έγκλημα δεν έχει να κάνει με το θάνατο του προαγωγού.
-Τότε λοιπόν, ποιο είναι;
-Είναι το πιο φρικτό έγκλημα, το οποίο μπορεί να διαπράξει ένα ανθρώπινο πλάσμα. Σε ΚΑΤΗΓΟΡΩ ότι χαράμισες τη ζωή σου!
-ΕΝΟΧΟΣ…
-Η τιμωρία για αυτό είναι θάνατος…
-ΕΝΟΧΟΣ…
Το μεγαλύτερο έγκλημα, το οποίο μπορείτε να διαπράξετε ειδικά αυτή την περίοδο, δεν είναι κανένα άλλο παρά να χαθείτε σε ατέρμονες σκέψεις μίσους, σε διχόνοια και σκοτεινά μονοπάτια, σε αόρατους εχθρούς…
Αυτός είναι ο πραγματικός κίνδυνος.
Μην χαραμίσετε τη ζωή σας! Γιατί η τιμωρία για αυτό είναι ο θάνατος όντας (με το να είσαι) όμως ζωντανός.
