Ο προηγούμενος είναι ο τίτλος της …αρχιτεκτονικής μελέτης του Δικαστικού Μεγάρου των Πατρών… (φωτό, σήμερα το πρωί)…
Η βραβευθείσα μελέτη (12-9-1906) εκπονήθηκε από τον Αρχιτέκτονα Αλέξανδρο Νικολούδη (1874-1944) ενώ οι τίτλοι των άλλων 6, οι οποίες υπεβλήθησαν ήσαν: “Λευκή Θέμις”, “Άρειος Πάγος” , “Ιτέαι”, “Μείλιχος”, “Γλαύκος”, “Αεργίη όνειδος” (όλα sic)!
Το πλέον ενδιαφέρον είναι πως ο Αρχιτέκτων έπεσε θύμα …απάτης (!) από ανώτερο δημόσιο υπάλληλο του Υπουργείου Δημοσίων Έργων, ο οποίος πλαστογράφησε την εισήγηση, ώστε ενώ είχε βραβευθεί στον αρχιτεκτονικό διαγωνισμό μόνο η μελέτη του Νικολούδη, ο συγκεκριμένος υπάλληλος… προσέθεσε και μία από τις υπόλοιπες ως βραβευθείσα (την … “Αεργίη όνειδος” εξ΄ ημισείας για το χρηματικό έπαθλο)! (πηγή: το βιβλίο της Αμαλίας Κωτσάκη).
Κοινωνιολογικά και όχι τόσο αρχιτεκτονικά εμένα προσωπικά με ενοχλεί το γεγονός πως το Δικαστικό Μέγαρο μιας τότε (1906) μικρής επαρχιακής πόλης καταλαμβάνει έκταση ενός ολoκλήρου οικοδομικού τετραγώνου με τρείς ορόφους και υπόγειο, ενώ το Δημοτικό Θέατρο “Απόλλων” του Ερνστ Τσίλλερ ένα κλάσμα του προηγουμένου… , το Δημοτικό Νοσοκομείο, έργο του Χανς Κρίστιαν Χάνσεν επίσης στο 1/3 και το Αρχαίο Ωδείο τότε ακόμα … “θαμμένο”… Πόση σχέση έχει το μέγεθος ενός κτίσματος με το κοινωνιολογικό του αποτύπωμα;
