Χθες προσεκλήθην στην κοπή της πίτας του Θεατρικού Συλλόγου “Αγορά” (στην πόλη της Πάτρας). Μετά το ατυχές (για την πίτα) γεγονός της κοπής της παρακολούθησα για δεύτερη φορά την Θεατρική παράσταση του έργου “Φθινοπωρινή Ιστορία”• η πρώτη φορά ήταν τον Απρίλιο…
Πριν την έναρξη της παράστασης γεννήθηκε αυθόρμητα η ιδέα του να κινηματογραφήσω με τα διαθέσιμα μέσα της στιγμής (και την διαθέσιμη …μπαταρία), τα οποία είχα μαζί μου οτιδήποτε…
Δεν είμαι κριτικός Θεάτρου, ούτε καν άνθρωπος του Θεάτρου, αλλά από αυτό το γεγονός, βλέποντας δηλαδή την παράσταση με το κινηματογραφικό μου μάτι (αυτό το …ισχυρίζομαι) είδα μια “άλλη” εκδοχή…
Η μισή (λόγω… μπαταρίας) παράσταση κινηματογραφήθηκε από το iPhone και η υπόλοιπη μισή μέχρι το τέλος με το 5.5 βαθμών υπερμετρωπικό iΜάτι μου (σε αυτό η μπαταρία έχει μεγάλη διάρκεια, μέχρι τώρα τουλάχιστον 51 έτη αδιαλείπτως)…
Εμένα παιδιά η παράσταση μου άρεσε πολύ… και όχι μόνον αυτό… Είδα τόσα ενδιαφέροντα πράγματα μέσω των δύο προηγούμενων “φακών” και ειλικρινά σας συνιστώ, για τους Πατρινούς τουλάχιστον να την παρακολουθήσετε, ακόμα και εάν την έχετε ήδη δει, όπως εγώ• έχει κάποιες παραστάσεις ακόμα και ως πολύ γνωστόν δεν συνηθίζω να κάνω καμία χάρη στα γραφόμενα και τις σκέψεις μου. Συνεπώς το εννοώ και δείτε από μία άλλη οπτική γωνία.
Η ιστορία διαδραματίζεται σχετικά πρόσφατα κάπου στην Ρήγα στην τότε Σοβιετική Ένωση ένα… Φθινόπωρο (προφανώς) και αρκούν ένας σκηνοθέτης και δύο ηθοποιοί μέσα σε ένα πέτρινο κτίριο για να μεταφερθούμε κυριολεκτικά εκεί… Εκτιμώ την επιτυχία ενός θεάματος από το πόσο καλά “ναρκώνει” την συνείδηση μου… Εάν αντιληφθώ πως σκέφτομαι οτιδήποτε συνειδητά την ώρα εκείνη, θεωρώ πως υπάρχει κάποια αστοχία στην εκτέλεση. Τα “θεάματα” λειτουργούν ακριβώς όπως ένα “όνειρο”… Μόλις ξυπνήσετε, πάει, έφυγε, όσο γλυκό ή εφιαλτικό και εάν ήταν…
Λοιπόν…
Ο Κώστας Μαλαμής (ο σκηνοθέτης) της παράστασης -μία παρένθεση: -επαγγελματικά συνάδελφός μου, διότι είναι Πολιτικός Μηχανικός- και σαφώς πιο διορατικός από εμένα, διότι ασχολήθηκε ταυτόχρονα εδώ και πολλά χρόνια με το Θέατρο, ενώ προσωπικά σκέφτομαι πόσο πίσω άφησα τον κινηματογράφο και τώρα προσπαθώ να καλύψω το χαμένο; ή ίσως όχι έδαφος… κλείνω αυτή τη μεγάλη παρένθεση- όντως με μετέφερε με ελάχιστα μέσα στην Λεττονία και με την προβολή λίγων σλάιντς στη σκηνή του Θεάτρου με έπειθε για την ώρα και την ημέρα, αλλά και τον καιρό του σκηνικού του έργου… Είδα όμως αυτή τη φορά (γιατί χθες επιπλέον κινηματογραφούσα) και πολλά άλλα όμορφα… Η ταινία (με συγχωρείτε η θεατρική παράσταση εννοούσα) με μετέφερε στην προπολεμική Γερμανία και στον Γερμανικό Εξπρεσιονισμό… Στο ένα λεπτό του video -εντελώς impromptu (εκ του προχείρου)- δείτε το φωτισμό και την ατμόσφαιρα και πως “ζείτε” πλέον σε ένα όνειρο… Η υπόθεση μετά τον πόλεμο, το όνειρο στον μεσοπόλεμο στο 1920-30…
Η Θεατρική παράσταση της “Φθινοπωρινής Ιστορίας”, ποτέ δεν έφυγε από το “όνειρο”…
Ο κινηματογραφικός φακός δεν είναι το μάτι σου… Είναι κάτι εμπρός από το μάτι σου… Αλλά ακριβώς αυτό είναι εκείνο, το οποίο σου αποκαλύπτει ότι το ένα μάτι δεν μπορεί να δει…
Το “όνειρο” είχε όμως και πρόσωπα-“σκιές”… και μόνον… δύο!
Θα ήταν αστείο να ισχυρισθώ πως ένα τόσο εύστοχα σκηνοθετημένο “όνειρο” δεν θα σου προκαλούσε έναν αφόρητο “ύπνο” εάν οι “σκιές” του προέρχονταν από ένα “άλλο” κακό όνειρο…
Όχι αγαπητοί μου… Οι δύο μόνο ηθοποιοί η Θεανώ Κανελλάκη και ο Μιχάλης Σμυρλής ήταν πραγματικοί άνθρωποι μέσα στο όνειρο, αλλά όχι οι δύο γνωστοί μου με τους οποίους συνομιλούσα και αστειευόμουν λίγη ώρα προηγουμένως… Ο λόγος;
Ενώ τους γνωρίζω προσωπικά και τον Μιχάλη και την Θεανώ, στο “όνειρο” δεν τους αναγνώριζα… Ήταν ο γιατρός Νικολάγιεβιτς και και η Λύντια Βασίλιεβνα. Μέσα από το iPhone στην αρχή και μέσα από το iΜάτι μου στην συνέχεια, μου ήταν δύο άγνωστοι, δύο ξένοι, το ίδιο άγνωστοι και ξένοι, όπως ο γιατρός και η ασθενής του. Ήταν “μέσα” στο όνειρο… Αυτή είναι η κορυφαία επιτυχία του ηθοποιού είτε ανήκει στο Θέατρο είτε στον Κινηματογράφο…
Δεν νομίζω πως χρειάζεται να γράψω περισσότερα… ούτε για την υπόθεση ούτε για τα μηνύματα ή τα συναισθήματα του έργου… (ο καθ’ ένας ας κρίνει και ας νοιώσει από μόνος του)…
Το ισχυρό σενάριο του έργου ήταν το σωστό “στρώμα” (πλατφόρμα) επάνω στο οποία βασίστηκαν ο σκηνοθέτης και οι ηθοποιοί… προκειμένου να μας προσφέρουν το όνειρο…
Να μην ξεχάσω να παρατηρήσω δύο ακόμα σημεία:
1. Το “πέτρινο” αληθινό σκηνικό του Θεάτρου (πρόκειται όντως, για όσους δεν γνωρίζουν ένα πέτρινοι κτίριο) και πόσο βοηθά στο όνειρο η υφή της πέτρας, όταν ο φωτισμός διαχέεται πάνω της… (χμ… ιδέες για πέτρινα κτήρια!)
και
2. Πόσο ωραία πράγματα μπορούν να αναδυθούν και πόσο ωραία έργα μπορούν να προκύψουν σε μία επαρχιακή πόλη -ούτε καν την δεύτερη-, μιας χώρας υπό κρίση από ανθρώπους δίπλα μας…
Το Θέατρο -ίσως διότι θεωρείται πιο προσιτό- ανθεί… Εμείς όμως οι του κινηματογράφου σας προσκαλούμε να αναζητήσετε και εδώ την δημιουργία… και θα είμαστε πολύ μα πολύ κοντά σας…
Αυτό ήταν για εμένα χθες η “Φθινοπωρινή Ιστορία”…
