Πριν από κάποιο διάστημα είχα αναφερθεί στην κινηματογράφηση μίας ταινίας, η οποία είχε θέμα το σοβαρότατο πανανθρώπινο ερώτημα (εντάξει χιούμορ εδώ):
“Εάν εύρεις ένα πέταλο στο δρόμο θεωρείται τύχη. Εάν όμως εύρεις… δύο, τι είναι”;
Οι κινηματογραφήσεις έγιναν τον Φεβρουάριο του 2014! Συμμετείχαν οι αγαπημένοι φίλοι και συνεργάτες και άριστοι ηθοποιοί Σάκης Κλήρης, Κωνσταντίνος Ηλιόπουλος, Θεανώ – Αννούσκα Κανελλάκη και ο Μιχάλης Σμυρλής.
Τώρα ακούστε (δηλαδή διαβάστε) το ωραίο! Όλα τα πλάνα ευρίσκονταν σε έναν σκληρό δίσκο, ο οποίος την περίοδο εκείνη και προτού προλάβω να κρατήσω αντίγραφα καταστράφηκε. Άγνωστος ο λόγος ενώ τα δεδομένα του ήταν αδύνατον να ανακτηθούν. Ακόμα τον έχω και τον κοιτάζω, διότι ήταν κομψός και με βαθύ βυσσινί χρώμα! Έχουν και οι σκληροί δίσκοι την αισθητική τους.
Χθες ψάχνοντας για κάποιο εξάρτημα σε ένα ξεχασμένο χάρτινο κουτί πρόσεξα ένα DVD μέσα σε έναν πορτοκαλί φάκελο. Κάτι έγραφε με κόκκινο -και πάλι- ανεξίτηλο μαρκαδόρο (εντάξει η τεχνολογία των χρωμάτων εδώ), αλλά δεν μπορούσα να διαβάσω καθαρά τι, διότι είχε ξεθωριάσει.
Τι έγραφε;
ΜΕΦΙΣΤΟ με κεφαλαία· και μέσα εμπεριείχε όλες τις κινηματογραφήσεις από την εν λόγω ταινία! Μάλλον χωρίς να το αντιληφθώ τότε, από συνήθεια αντέγραψα στο DVD τα πλάνα. Είχα στενοχωρηθεί πολύ για αυτήν την απώλεια και θεώρησα πως τα δύο πέταλα μάλλον φέρνουν ατυχία. Αλλά από μία… διαβολική σύμπτωση ανακτήθηκαν μετά από μία επταετία!
Μην ξεχνάτε πως Μεφίστο είναι το όνομα του… Μεφιστοφελή και δεν χρειάζονται περαιτέρω συστάσεις του κυρίου.
Η τύχη λοιπόν των κινηματογραφήσεων από μόνη της καθοδηγεί το αναθεωρημένο σενάριο. Η επταετία είναι γνωστό πως θεωρείται χρόνος μεγάλης ατυχίας, όταν συμβεί κάτι και έχουμε και πολλά παραδείγματα στην Ελλάδα. Εκτός από την Χούντα υπάρχει και η γνωστή Αμερικανική κιν/κή ταινία του 1955 “Επτά Χρόνια Φαγούρα” με την Μέριλυν Μονρόε!
Voilà (ιδού) λοιπόν πώς ενδέχεται να λειτουργούν κάποια άγνωστα πράγματα! Και το bonus (δώρο) της υπόθεσης! Αντιγράφοντας τα αρχεία πρόσεξα τυχαία στον δίσκο ένα άλλο άγνωστο και ανώνυμο αρχείο, το οποίο εμπεριείχε άλλες κινηματογραφήσεις από μία άλλη “χαμένη” ταινία επίσης του 2014 με τον Μιχάλη Σμυρλή. Αυτή επάνω σε μία εγκαταλελειμμένη από τότε θαυμάσια σιδηροδρομική γέφυρα κοντά στην Κυπαρισσία προς Καλαμάτα! Ήταν και ολίγον θρίλερ εκεί επάνω…
Έχει χαθεί το montage και για τις δύο, οπότε εναπόκειται στη διάθεση και το χρόνο μου να τις ανασυστήσω, κάτι, το οποίο ωστόσο παρ΄ ότι εξαιρετικά επίπονο με ευχαριστεί. Αλλά τώρα το πνεύμα των κινηματογραφήσεων δεν είναι δυνατόν να είναι το ίδιο, όπως τότε. Η επταετία, η οποία μεσολάβησε “κάτι” θέλει να διδάξει.
Μάλλον με κατέτρεχε και εμένα μία “φαγούρα επτά ετών (ίσως και… δεκαεπτά)” και μάλιστα δίχως τη… Μέριλυν για παρηγοριά! Σημαδιακή η ανάκτηση!
Σημ.: τα πέταλα όμως ακόμα δεν τα βρήκα! Τα χρειάζομαι; Μάλλον όχι (πλέον)!
