Χθες το βράδυ, εντελώς τυχαία (τελικά πόσο τυχαία συμβαίνουν όλα αυτά δεν γνωρίζω), παρακολούθησα την κιν/κή ταινία “Murphy’s War” (Ο Πόλεμος του Μέρφυ), με τον Πήτερ Ο΄Τουλ. Δεν σκοπεύω να κριτικάρω την ταινία, θα ήθελα ωστόσο να επισημάνω μία ειδική κατάσταση “οριακής συνθήκης”:
Μετά το Τέλος – Πριν τη Λήξη.
Αυτή είναι ακριβώς η χρονική περίοδος, κατά την οποία ενώ γνωρίζεις το τέλος, η διαδικασία επίτευξης του δεν έχει ολοκληρωθεί…
Αναφέρομαι χαρακτηριστικά σε περιπτώσεις του τύπου, όπου τερματίζεται ο πόλεμος, αλλά οι εχθροπραξίες παύουν μετά από κάποιες ώρες, (η περίπτωση περίπου της προηγούμενης ταινίας), ή η περίοδος κατά την διάρκεια της πτώσης ενός αεροσκάφους (πριν την συντριβή), πιο τραγικό ζήτημα..
Αυτές είναι μόνο δύο, αλλά στην ζωή μας εάν παρατηρήσετε υπάρχουν πάρα πολλές ακόμα και εκεί όπου δεν το φαντάζεστε…
Σε όλες τις προηγούμενες γνωρίζουμε το τέλος, έχουμε χαρακτηριστικά ελάχιστες πιθανότητες να το τροποποιήσουμε (όχι όμως και μηδενικές), ενώ ταυτόχρονα έχουμε και κάποιο χρόνο ελεύθερης βούλησης στη διάθεση μας μέχρι την τελική στιγμή…
Χμ… Καθόλου απλό και εξαιρετικά ενδιαφέρον…
Ο Κινηματογράφος (ως ύψιστη μορφή Τέχνης) το έχει αντιληφθεί και επειδή ακριβώς υπάρχει η δυνατότητα τεχνητής διαστολής του χρόνου μπορεί να συμπυκνώσει ολόκληρο το νόημα και την ουσία μίας ταινίας μέσα σε αυτό το “οριακό χρονικά” διάστημα. Παρατηρείστε το!
Οι μεγαλύτερες ανατροπές -και οι εντυπωσιακότερες- συμβαίνουν ακριβώς τότε… και λίγα λεπτά πριν την ολοκλήρωση της ταινίας.
Στην χθεσινή ταινία ο Μέρφυ επιλύει τις διαφορές του με τους Γερμανούς Ναζί ενός υποβρυχίου μέσα σε αυτό το διάστημα. Χάνει και ο ίδιος τη ζωή του, αλλά με κάποιο σκοπό, ενώ το πλήρωμα του υποβρυχίου, από την εορτή και την ανακούφιση της λήξης του πολέμου χαλαρώνει και ακριβώς τότε χάνεται… (ενδιαφέρον να επιζήσεις 6 χρόνια σε υποβρύχιο και να σκοτωθείς στις λίγες ενδιάμεσες ώρες μεταξύ του τέλους του πολέμου και της παύσης των εχθροπραξιών).
Μεταφέρετέ το στις πολιτικές, στρατιωτικές, επιχειρηματικές, επενδυτικές, προσωπικές στιγμές το προηγούμενο και πολύ σύντομα θα διακρίνετε ποιός κερδίζει, ακόμα και εάν το “τέλος” του είναι γνωστό…
Ο ικανότερος στους χειρισμούς (και την απόλυτη ψυχραιμία) μέσα σε αυτό το διάστημα… εφ΄ όσον όμως (τεράστια προσοχή εδώ) το έχει αντιληφθεί… (ότι πλέον λειτουργεί υπό οριακές συνθήκες)…
Α!… και κάτι ακόμα!
Από μία ιδιότυπη “παραξενιά” της ζωής (ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το), σε αυτό το χρονικό διάστημα της συνθήκης:
Μετά το Τέλος – Πριν τη Λήξη
εξισώνονται τα συστατικά της μέρη… Όλοι οι εμπλεκόμενοι τη δεδομένη περίοδο έχουν τις ίδιες πιθανότητες και κανείς δεν διαθέτει περισσότερο από κάποιον άλλον…
Συνεπώς, η πιο κατάλληλη στιγμή για τους μόλις προ ολίγου αδυνάτους και η πλέον επικίνδυνη για τους μόλις προ ολίγου ισχυρούς…
Χμ… (ξανά)…
Δύο ωραίες παρατηρήσεις ακόμα:
Ενώ γνωρίζεις πολύ καλά την χρονική στιγμή του τέλους, δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο το χρονικό σημείο “γέννησης” της “οριακής συνθήκης”. Η έναρξη λχ στην περίπτωση των επιβατών ενός αεροσκάφους λίγο πριν τη συντριβή είναι πριν την επιβίβαση… και
Μπορεί να δημιουργηθεί και τεχνητά, μόνο τότε δεν είναι ξεκάθαρο ποιο είναι το τέλος και επί πλέον ο “δημιουργός” της, υπόκειται και ο ίδιος στις ανεξέλεγκτες συνέπειές της…
Χμ… (τρεις φορές ξανά)…
