Πρόκειται για υποκειμενική προσέγγιση, ως εκ τούτου δεν ισχυρίζομαι για την ορθότητά της.
Μία κινηματογραφική ταινία χρειάζεται κυρίως σκηνοθέτη-δημιουργό. Η επιτυχία της, εάν το περιεχόμενο της είναι ποιοτικό ή έστω εμπορικό βασίζεται σε μεγάλο βαθμό, στη “σκηνή”. Η υπόθεση εκτυλίσσεται (κυρίως) σε μία σκηνή, όπου διαδραματίζονται τα διάφορα γεγονότα.
Στην τηλεόραση ισχύ μεγάλη έχει ο διάλογος. Άρα οι τηλεοπτικές σειρές χρειάζονται κυρίως συγγραφείς-σεναριογράφους. Προσέξτε πως πολλά θαυμάσια μυθιστορήματα μεταφέρθηκαν με πολύ μεγάλη επιτυχία στο παρελθόν. Είχαν εγγενώς τη συγγραφική δομή.
Οι λεγόμενες τέλος ταινίες τεκμηρίωσης ή ντοκιμαντέρ δεν αποτελούν (όπως κακώς νομίζεται) “αντικειμενικές” προσεγγίσεις ενός θέματος (τι σημαίνει άραγε αντικειμενικές), αλλά την δημιουργική αντιμετώπιση της πραγματικότητες. Συνεπώς ο παραγωγός τους (εδώ ταιριάζει καλύτερα αυτός ο όρος) προβάλλει τις ΔΙΚΕΣ του απόψεις στο θέμα, το οποίο διαπραγματεύεται.
Αυτή τουλάχιστον είναι η δική μου οπτική (σε γενικές γραμμές).
