Αυτή είναι μία από τις συγκλονιστικότερες και πλέον ανάγλυφες φωτογραφίες της Ανθρωπότητας. Και το μήνυμά της είναι μακράν βαθύτερο και ουσιαστικότερο από τα όσα απεικονίζει…
Η φωτογραφία αυτή ελήφθη ένα απόγευμα της τρίτης ημέρας της εορτής του Χανουκά. Μία εορτή, της οποίας το νόημα είναι μακράν διαφορετικό από τις όποιες γελοίες ανοησίες της έχουν προσδώσει με την πλέον αξιομνημόνευτη αυτή της… Ελληνοεβραϊκής διάστασης.
Αυτή η φωτογραφία ελήφθη από την Ραχήλ Πόζνερ, σύζυγο του Ραβίνου Ακίβα Πόζνερ μία κρύα ημέρα του Δεκεμβρίου του 1932 στο Κίελο. Μία πόλη της Βόρειας Γερμανίας γνωστή για τα ναυπηγεία της.
Η Ραχήλ έγραψε στο πίσω τμήμα της “επικίνδυνης” αυτής φωτογραφίας: “Χανουκά 5692 (1932), η Ιουδαία πεθαίνει” και συνεχίζει, “Η Ιουδαία θα ζει για πάντα, αυτό αποκρίνονται τα φώτα”.
(Το 5692 είναι το αντίστοιχο Εβραϊκό έτος με το 1932).
Ωστόσο εδώ δεν πρόκειται περί της Ιουδαίας και των Ναζί.
Πρόκειται για τον αγώνα του φωτός εναντίον του σκότους.
Περιβαλλόμαστε από σκοτάδι. Τα νέα, τα οποία ακούμε “εκπέμπουν” σκότος, κακό, μίσος. Τα νέα, τα οποία δεν ακούμε είναι η κάθε απλή ανθρώπινη στιγμή, η οποία συμβαίνει τόσο συχνά γύρω μας. Μία γλυκιά ματιά, μια ενθάρρυνση, ένα χαμόγελο ελπίδας και αισιοδοξίας, μία ασήμαντη βοήθεια είναι τα “νέα”, τα οποία δεν ακούγονται. Είναι όμως το ίδιο ισχυρά, όσο ένα αναμμένο σπίρτο στο πιο βαθύ σκοτάδι.
Μία αχτίδα διαλύει το κακό και το σκοτάδι.
Και να είστε σίγουροι πως το καλό επικρατεί του κακού, το οποίο αδιάκοπα απεργάζεται μεθόδους αθλιότητας και καταστροφής, άλλωστε δεν θα είχε μείνει τίποτα όρθιο σε αυτόν τον Κόσμο.
Αλλά το σπουδαιότερο μήνυμα αυτής της φωτογραφίας είναι αυτό, το οποίο δεν δείχνει ούτε και φαίνεται:
Δεν αρκεί να αντιπαλεύεις το κακό. Προηγουμένως πρέπει να δύνασαι να το ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙΣ! Το 1932, δεν είχε ακόμα καταλάβει ο Χίτλερ την εξουσία. Αλλά ήταν εντελώς σαφές, πως επρόκειτο να συμβεί πάραυτα. Και όντως σε κάτι περισσότερο από έναν μήνα από την στιγμή λήψης της φωτογραφίας αυτής, μόλις τον Ιανουάριο του 1933 το κακό θριάμβευσε στην Γερμανία.
Οι Πόζνερς διείδαν την απειλή ξεκάθαρα. Και το 1933 έφυγαν από την Γερμανία για το Ισραήλ, προειδοποιώντας έντονα τους Εβραίους της πόλης τους για τον φοβερό επερχόμενο κίνδυνο. Την ημέρα της αναχώρησης του τραίνου στον σιδηροδρομικό σταθμό του Κιέλου ήσαν όλοι της Εβραϊκής κοινότητας για την αναχώρηση του Ραβίνου τους εκεί. Και οι Πόζνερς ήταν εξαιρετικά σαφείς.
Η προειδοποίηση έπιασε τόπο.
Από τους 500 Εβραίους του Κιέλου χάθηκαν στο Ολοκαύτωμα μόνο (εάν μπορώ να το γράψω αυτό για ανθρώπινες ζωές) 8… και τούτο, διότι αναγνώρισαν κάποιοι έγκαιρα το κακό.
Μέσα στην αχνάδα και το μισοσκόταδο της φωτογραφίας, μέσα στην προβολή του φωτός στην σβάστικα (ένα τόσο ωραίο αρχαίο σύμβολο, το οποίο εξευτέλισαν και διέσυραν χυδαία), μία σπίθα φωτός αρκεί… αρκεί να αναγνωρίσεις το σκοτάδι, το οποίο πολλές φορές μεταμφιέζεται σαν το πλέον λαμπρό φως.
Τότε ΕΣΥ είσαι ο τυφλός. Το σκοτάδι ήταν και είναι σκότος.
Ένα παρόμοιο απόγευμα Παρασκευής κάποια χρόνια πριν.
