Την εποχή της αποικιοκρατίας στις Ινδίες, η συμπονούσα Αγγλική κυβέρνηση του Λονδίνου ανησύχησε από τον μεγάλο αριθμό από κόμπρες στο Δελχί. Η κόμπρα, όπως γνωρίζετε είναι ένα πολύ επικίνδυνο δηλητηριώδες φίδι, αν και είναι αρκετά ντροπαλό. Αποφάσισε για τον περιορισμό του αριθμού τους να δίνει ως ανταμοιβή ένα ποσόν χρημάτων για κάθε σκοτωμένη κόμπρα.
Η μέθοδος αρχικά λειτούργησε με επιτυχία. Όντως μειώθηκε σημαντικά ο αριθμός των αγαπητών αυτών φιδιών στο Δελχί. Κάποιοι όμως, οι οποίο προφανώς δεν ήσαν πολιτικοί διείδαν το κίνητρο αυτό, ως μία θαυμάσια επιχειρηματική και κερδοφόρα επιχείρηση και άρχισαν να… εκτρέφουν κόμπρες!
Κάποια στιγμή όμως αυτό το αντελήφθη η Αγγλική κυβέρνηση και αμέσως κατήργησε το συγκεκριμένο κίνητρο. Τότε οι ευφυείς εκτροφείς έμειναν με τα φίδια στο χέρι, τα οποία δεν είχαν προφανώς καμία αξία! Και τι έκαναν; Τα άφησαν ελεύθερα στους δρόμους στο Δελχί!
Αποτέλεσμα: μετά τη λήψη του μέτρου περιορισμού των φιδιών, το Δελχί απέκτησε περισσότερες κόμπρες (και φυσικά τότε κανείς δεν είχε διάθεση να επαναλάβει το εγχείρημα)!
Η αληθινή όμως αυτή ιστορία έχει πολλά να μας διδάξει ακόμα.
Κατ’ αρχήν η Αγγλική κυβέρνηση θα ήταν προτιμότερο να αποχωρούσε από την αποικία της και να αποδώσει την ανεξαρτησία των Ινδιών. Οι κόμπρες είναι… Ινδικό προϊόν. Δεν είχε καμιά δουλειά να ασχοληθεί μαζί τους.
Αλλά αφού ασχολήθηκε, υποτίθεται για το καλό των κατοίκων του Δελχί (πάντα να ανησυχείτε όταν η όποια κυβέρνηση κάνει κάτι, για το καλό σας), αντί να σκεφτεί ένα θετικό κίνητρο του τύπου, πως θα ανακαλύψετε ένα αντίδοτο για το δηλητήριο και με κάθε επίσης θετική συνέπεια, όσον αφορά το όφελος της επιστήμης, προτίμησε την θανάτωση του συμπαθέστατου αυτού ερπετού. Και εάν ακόμα αυτό δεν ήταν και τόσο εύκολο την εποχή εκείνη, τουλάχιστον ας πριμοδοτούσε το δηλητήριο, το οποίο επίσης μπορεί να συλλεχθεί και να χρησιμοποιηθεί για φαρμακευτικούς σκοπούς.
Συμπέρασμα πρώτον: πέραν του προφανούς καμία μέθοδος καταστολής δεν είναι άμοιρη παρενεργειών και μίας δεύτερης λειτουργίας.
Συμπέρασμα δεύτερον και σημαντικότερον: καμία μέθοδος καταστολής δεν είναι καλύτερη από μία μέθοδο ανάπτυξης του αντιθέτου της. Αυτό έχει αποτυπωθεί με τη γνωστή ρήση. “όπου ανοίγει ένα σχολείο κλείνει μία φυλακή”. Ως εκ τούτου, επειδή βαδίζομεν από το κακό στο χειρότερο, προτείνω την αθρόα εισαγωγή από βασιλικές (α, όλα κι όλα εδώ, θέλουμε πάντα το καλύτερο) κόμπρες και την άφεσή τους στα μεγάλα αστικά κέντρα.
Νέες πρωτόγνωρες τότε δυνατότητες θα αναπτυχθούν στη χώρα μας. διότι δυστυχώς έχουμε μόνο σκέτα φίδια και κυρίως οχιές (κι αυτές όμως συμπαθητικές είναι).
