Μην… τρομάζετε! Δεν είναι παρά ο τίτλος μίας Ελληνικής κινηματογραφικής ταινίας του 1965, την οποίαν προ ημερών παρακολούθησα. Ο λόγος πέραν του… πονηρού τίτλου ήταν άλλος (χα)! Σε αυτήν πρωταγωνιστούσε ένας ηθοποιός, τον οποίον μελετούσα (και μελετώ) και αυτό μου προκάλεσε μεγάλη εντύπωση και μου εξήψε την περιέργεια. Πώς μία προσωπικότητα αυτής της εμβέλειας και ύφους θα έδενε με μία… κακή ταινία, όπως υπέθεσα (και προφανώς ήταν). Και ο ηθοποιός αυτός δεν ήταν παρά ο Δημήτρης Μυράτ, τον οποίον είχα συσχετίσει με κάποιους ξεχωριστούς ρόλους και είχα μία εντελώς διαφορετική εικόνα στο μυαλό μου.
Η ταινία φυσικά δεν αντέχει σε καμία κριτική και ούτε καν τον τίτλο της δεν αξιοποιεί αφού λολίτα ήταν η… Μίρκα Καλατζοπούλου, ενώ χορεύει (ως συνήθως) και η αξιόλογη Ζέτα Αποστόλου, η οποία αδικήθηκε στην καριέρα της λόγω του… καλλίγραμμου σώματός της. Οι παραγωγοί και σκηνοθέτες την ήθελαν σχεδόν πάντα γυμνή ή μισόγυμνη, ενώ κατά τη γνώμη μου δεν στερείτο υποκριτικών ικανοτήτων. Ήταν και το παράπονό της!
Όλα αυτά τα περίμενα. Εκείνο, το οποίο ΔΕΝ περίμενα ήταν το πόσο κακός ήταν ο Δημήτρης Μυράτ. Και κακός σε βαθμό, τολμώ να γράψω γελοιότητας. Συνήθως θεωρούμε πως ένας καλός ηθοποιός μπορεί να διασώσει ένα σενάριο ή μία ταινία ναυάγιο. Αλλά εδώ βυθίστηκε και ο ίδιος μαζί της. Το ωραίο είναι πως η Ζέτα Αποστόλου, την οποίαν, όπως προανέφερα, οι συντελεστές της ταινίας προσπαθούσαν να … γδύνουν (μαζί με τα όμορφα πόδια της Καλατζοπούλου) έπαιζε πολύ καλύτερα από τον Μυράτ.
Η ταινία δεν με προβλημάτισε καθόλου, αλλά με έβαλε σε άλλου είδους σκέψεις. Εάν ένας ηθοποιός αυτής της εμβέλειας, όπως ο Δημήτρης Μυράτ ουσιαστικά γελοιοποιείται σε μία κακή ταινία, πόσο μάλλον εμείς οι άνθρωποι, όταν ο ρόλος μας στη ζωή δεν αρμόζει με το σενάριό της. Διότι ο Μυράτ δεν έγινε ξαφνικά κακός ηθοποιός, αλλά αυτό, το οποίο κλήθηκε να υποδυθεί και ο τρόπος με τον οποίο η υπόθεση εξελισσόταν ανέσυραν από την επιφάνεια μία καρικατούρα του. Όπως είναι και η δική μας όταν “υποκρινόμαστε” έναν άλλον ρόλο από αυτόν, για τον οποίον είμαστε περισσότερο κατάλληλοι.
Στο “Ραντεβού με μια Άγνωστη”, μία μάλλον υποτιμημένη ταινία του 1968 όχι μόνον ο Μυράτ είναι εξαιρετικός στο ρόλο του εισαγγελέα, αλλά και η Έλενα Ναθαναήλ, η οποία ποτέ δεν μου φαινόταν πως είχε μια ιδιαίτερη χάρη ήταν επίσης θαυμάσια. Στις “Λολίτες της Αθήνας” προφανώς η Ζέτα Αποστόλου ήταν στο στοιχείο της και γι΄ αυτό ήταν και η καλύτερη, αφού ο ρόλος της ταίριαζε με το στυλ της. Η Καλατζοπούλου (τότε 20 ετών) κάπως μεγαλωμένη έδειχνε για… λολίτα.
Εν κατακλείδι και το σπουδαίο δίδαγμα της βραδιάς με τις… λολίτες. Σε τι ταινία παίζουμε; Μήπως ο ρόλος μας δεν μας ταιριάζει και γελοιοποιούμαστε; Και εάν το νοιώθουμε αυτό πρέπει αμέσως να αλλάξουμε… ταινία! Το σπουδαίο είναι πως μπορούμε οι ίδιοι να γράψουμε το σενάριο της ζωής μας και να κάνουμε τη διανομή! Το τελευταίο ποτέ μην το ξεχνάτε!
Σημ. Όσοι επιθυμείτε μπορείτε να την παρακολουθήσετε ελεύθερα στο YouTube, αν και δεν σας το συνιστώ. Χρειάστηκα μισό μπουκάλι Chivas Regal και τρία Cohiba για να την αντέξω και να μην χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο! Και να σκεφτείτε… ούτε πίνω ουίσκι ούτε καπνίζω πούρα!
