-“Μην έρχεσαι μαζί μου, σε παρακαλώ.”
-“Γιατί όχι; Περίμενε! Πότε θα σε δω;”
-“Αύριο. Θα είμαι ή ευτυχισμένη ή απελπισμένη.
Και στις δύο περιπτώσεις θα με βρεις ανυπόφορη.”
Αυτός ο διάλογος διαμείβεται μεταξύ δύο αγνώστων. Ενός μοναχικού ερωτευμένου νέου και μιας μοναχικής ερωτευμένης νέας. Μόνο πως δεν είναι ερωτευμένοι μεταξύ τους. Ο νεαρός είναι με την κοπέλα, αλλά η κοπέλα αγαπά κάποιον άλλον, τον οποίον και περιμένει.
Εάν έλθει αυτός, ο οποίος περιμένει θα είναι ευτυχισμένη. Εάν όχι θα είναι απελπισμένη. Σε κάθε περίπτωση ωστόσο ο νέος θα απογοητευθεί. Εάν είναι ευτυχισμένη, ναι θα είναι, αλλά με κάποιον άλλον, εάν είναι δυστυχισμένη, ναι θα είναι εξ΄ αιτίας όμως του άλλου…
Μία κατάσταση, όπως τόσες στη ζωή μας, όπου κάθε εκδοχή αποτελέσματος μας οδηγεί στην απελπισία και την απογοήτευση. Εδώ πραγματικά δεν υπάρχει άλλος δρόμος…
Και τι κάνουμε; Τίποτα. Το υπομένουμε. Διότι ήταν να μην ευρεθούμε ένα βράδυ σε μία στενή γέφυρα, όπου θα συναντούσαμε την κοπέλα να προσμένει τον αγαπημένο της. Αλλά βρεθήκαμε. Και παρ΄ όλη την αρχική σπίθα της ελπίδας για έναν έρωτα, αυτός ο έρωτας ήταν εξ΄ αρχής δοσμένος αλλού.
Αλλά ΠΡΙΝ τον προηγούμενο διάλογο η κοπέλα απευθυνόμενη στο νέο του λέγει:
-“Είσαι απογοητευμένος; Ας είσαι ευγενικός.”
Και αυτή είναι η ομορφιά και πρόκληση της ζωής στις κάθε λογής απογοητεύσεις και όχι μόνο του έρωτα, τις οποίες βιώσαμε, βιώνουμε και θα βιώνουμε.
Απογοητευμένοι ναι, αλλά τουλάχιστον ας είμαστε ευγενικοί…
Σημ. Ο προηγούμενος διάλογος προέρχεται από το σενάριο της κινηματογραφικής ταινίας “Λευκές Νύχτες” (Le Notti Bianche) του 1957 σε σκηνοθεσία Λουκίνο Βισκόντι με τους Μαρία Σελ, Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, Ζαν Μαρέ.
Το σενάριο βασίζεται εξ΄ ολοκλήρου στην ομώνυμη νουβέλα του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι.
Η φωτογραφία δική μου από μία… νύχτα, από τις τόσες Λευκές Νύχτες της ζωής μου…
