Ομολογώ πως μένω κατάπληκτος από την αστοχία στις αναλύσεις. Ομολογώ πως αναρωτιέμαι τελικά πόσο ισχυρές είναι οι προκαταλήψεις και η προσκόλληση στο παρελθόν. Ισως βέβαια το λάθος να είμαι εγώ.
Παιδιά, η Ελλάδα άλλαξε. Ναι άλλαξε… και ακόμα δεν το έχει αντιληφθεί ένα πολύ σημαντικό τμήμα, εκτός από εκείνους, οι οποίοι… άλλαξαν!
Έχω γράψει στο παρελθόν πως ήδη από πολύ πριν το 2015 πολλοί σχεδίαζαν τις επόμενες κινήσεις για την “μετά Τσίπρα εποχή”. Όλοι αυτοί γνώριζαν πως δεν επρόκειτο για έναν μετασχηματισμό της αριστεράς, αλλά την μετατροπή της Ελλάδας στην τρίτη βαθμίδα του καπιταλισμού. Είναι ο ίδιος λίγο-πολύ καπιταλισμός, ο οποίος αναδύθηκε στα πρώην κομμουνιστικά καθεστώτα, όπως την Κίνα, την Ρωσία και τις χώρες του πρώην Ανατολικού συνασπισμού.
Κι εδώ πλέον φαίνεται ξεκάθαρα η σύγκλιση των δύο συστημάτων. Και τα δύο βασίζονται στις απόψεις του… Λένιν, ο οποίος δεν πίστευε στον άνθρωπο ούτε αναγνώριζε σε αυτόν κάποια εσωτερική αρχή. Δεν πίστευε ούτε στο πνεύμα ούτε στην πνευματική ελευθερία, παρα μόνον στην κοινωνική πειθαρχία του ατόμου, η οποία θα δομείτο με μία αυστηρή κοινωνική οργάνωση.
Αυτή η αυταρχική κοινωνία με την σειρά της θα δημιουργούσε αυτόν τον άνθρωπο, ο οποίος θα μπορούσε να ανταπεξέλθει σε αυτήν την μορφή οργάνωσης.
Και ακριβώς στις προηγούμενες παραγράφους φαίνεται τι ακριβώς συμβαίνει και στην Ελλάδα σήμερα. Κι ακόμα όμως διαβάζω πόσο έντονα πάθη επικρατούν μεταξύ των δεξιών και αριστερών και όλα αυτά μου θυμίζουν παίκτες, οι οποίοι αγωνίζονται με κανόνες ποδοσφαίρου ενώ το παιχνίδι τους είναι το… μπάσκετ. ΔΕΝ έχουν αντιληφθεί πλέον πως εδώ δεν πρόκειται για μία ιδεολογική μεταβολή, αλλά για έναν κοινωνικό μετασχηματισμό. Και ερίζουν μεταξύ τους για το χρέος και ποιός το δημιούργησε και όλες αυτές τις ανοησίες, οι οποίες μόνο στόχο είχαν αυτόν το μετασχηματισμό.
Όταν πήγα για πρώτη φορά στις Ηνωμένες Πολιτείες διαπνεόμουν από το πνεύμα του εξερευνητή, της περιπέτειας, του κινδύνου (ρίσκου) και της απόλυτης ελευθερίας. Αυτό ήταν για εμένα η Αμερική, των πρώτων πιονιέρων.
Αντ’ αυτού συνάντησα μία τόσο συμπαγή και δομημένη κοινωνία με πολύ συγκεκριμένες οδούς και ελάχιστα περιθώρια κινήσεων και αυτή ήταν η τεράστια απογοήτευση μου. Αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίο δεν ήθελα να μείνω. Η Ελλάδα φαινόταν… Eldorado! Και όντως ήταν!
Τώρα στα 54 μου γεμάτος ενέργεια και διάθεση συναντώ την Αμερική της δεκαετίας του 80, την οποία δεν ήθελα… Φυσικά ούτε κατά διάνοια εγκαταλείπω τη θέση μου και την Ελλάδα. Αλλά δεν είναι αυτή η Ελλάδα, την οποία επιθυμώ, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία.
Το 1950 έφευγαν από τα χωριά για την Αθήνα αλλά με όνειρα. Υπήρχε η αίσθηση του καινούργιου. Το ίδιο και την δεκαετία του 60. Μετά χούντα, συντηρητισμός και ξανά το 81 η ελπίδα της αλλαγής. Οι νοοτροπίες δεν ήταν καθόλου ορθές, αλλά πόσοι άνθρωποι έστω με τον πολύ στρεβλό τρόπο είδαν ευκαιρίες; Και άλλοι τις αξιοποίησαν, άλλοι τις κατασπατάλησαν. Και μετά άρχισαν τα παραμύθια της Ευρώπης, της ΟΝΕ, ενός πρωθυπουργού, ο οποίος ήταν ο προπομπός του Τσίπρα και αναφέρομαι στον Σημίτη, κάποιες παλινωδίες και τώρα με την βούλα της γραβάτας η νέα Ελληνική κοινωνία.
Οχι δεν είναι Λαϊκή Δημοκρατία της Ελλάδας. Είναι η άοσμη, άχρωμη πλέον χώρα με τα άψογα συστήματα (περιμένετε λίγα χρόνια και θα εκπλαγείτε πως θα λειτουργούν όλα) με τους πειθήνιους πολίτες στον μικρόκοσμό τους, οι οποίοι δεν θα δείχνουν κανένα ενδιαφέρον για την πολιτική, παρά μόνο θα λειτουργούν με τα πρότυπα κυρίως των Η.Π.Α. Αυτό για να φανταστείτε τους επόμενους πρωθυπουργούς.
Και μία τακτοποιημένη κοινωνία με εντελώς καπιταλιστικές δομές, μία υπάκουη χώρα, μία Ελλάδα θλιβερή επαρχία…
Και το όνειρο θα μετατοπιστεί στην… ανάπτυξη και στις επερχόμενες επενδύσεις, όπου θα παρέχουν μία κακο- ή καλο- πληρωμένη θέση ασφαλείας. Και όλα θα κινούνται ομαλά, αλλά χωρίς όνειρο, χωρίς περιπέτεια, χωρίς ρίσκο.
Αλλά αυτή την Ελλάδα επέλεξε με κάποιον τρόπο το 70%. Και θα το δείτε αυτό στην πορεία και πως αυτά, τα οποία βλέπετε και ακούτε σήμερα είναι ήδη μαριονέτες του παρελθόντος. Και οι ακραίοι πολιτικοί σχηματισμοί ένθεν κι ένθεν βαθμιαία θα εκφυλιστούν.
Η αλλαγή συνετελέσθη και χθες τυπικά επισφραγίστηκε.
Υπάρχει κάτι, το οποίο μπορεί να αλλάξει τις καταστάσεις; Θέλουν οι άνθρωποι να τις αλλάξουν; Αυτό θα το δούμε… διότι είναι διεθνείς οι συνθήκες και η ομοιογενοποίηση. Αλλά “τα πάντα ρεί”…
