Εάν αναλογισθεί κανείς νηφάλια τα λεγόμενα “προβλήματα” του (οποιασδήποτε υφής και μορφής) θα διαπιστώσει πως όλα αποτελούν απόρροια δικών του πράξεων ή αποφάσεων. Όλα!
Βέβαια το τι σημαίνει “πρόβλημα” δεν είναι κάτι εύκολο να απαντηθεί. Εν τέλει υπάρχουν ακριβώς προβλήματα ή όλα αποτελούν δικές μας προκαταλήψεις; Προσέξτε το πολύ αυτό, διότι το πρόβλημα ίσως είναι θετική πίεση της ίδιας της ζωής για ανακατεύθυνση και όχι εμπόδιο.
Αλλά ας θεωρήσουμε πως το “πρόβλημα” για το άρθρο μας είναι μία άβολη ή πολύ άβολη κατάσταση στην οποία ποτέ δεν θα επιθυμούσαμε να εμπλακούμε. Η ακόμα μας δυσκολεύει στην επίτευξη των στόχων μας, όποιων εμείς νομίζουμε αν και αυτό πάλι χρήζει διερεύνησης.
Αφού λάβουμε μία απόφαση ή κάνουμε κάτι δημιουργούμε τις αιτίες για ένα “ενδεχόμενο” πρόβλημα. Δεν ξεκινούμε με αυτήν την πρόθεση και δεν αναφέρομαι πάλι στα προβλήματα, τα οποία θέλουμε σκοπίμως να προκαλέσουμε.
Τότε προκύπτει το λεγόμενο “τυχαίο” ή “απρόβλεπτο”, το οποίο μετατρέπει μία απόφασή μας σε… “πρόβλημα”. Η τύχη φαίνεται να παίζει σπουδαίο ρόλο αλλά δεν είναι σωστό αυτό. Διότι για κάποιον άλλον, ο οποίος είχε λάβει μία διαφορετική απόφαση η συγκεκριμένη τύχη δεν θα είχε καμία σημασία
Το γιατί συμβαίνει το ανεπιθύμητο “τυχαίο” είναι άλλο ένα ωραίο ζήτημα.
Εάν το “πρόβλημα” αφορά κάτι υλικό, το οποίο εμείς προκαλέσαμε μας δημιουργεί δύσκολες καταστάσεις αλλά είναι μεταξύ του εαυτού μας και μόνον η διαμάχη.
Τα μεγαλύτερα προβλήματα όμως δημιουργούνται μεταξύ των ανθρώπων. Και σε αυτά θα ήθελα να επικεντρωθώ. Το λάθος μπορεί να γίνει, το τυχαίο μπορεί να συμβεί, το απρόβλεπτο ή η κακή συνεννόηση επίσης. Όλα τα προηγούμενα μπορεί να δημιουργήσουν μεγάλα ζητήματα, αλλά πάντα είναι επιλύσιμα. Ίσως υπάρχει κόστος -και θα υπάρχει- αλλά είναι αποδεκτό. Πάντα υπάρχει λύση. Μα πάντα!
Το παιγνίδι “χαλάει”, όταν η “άλλη” πλευρά προσδώσει ιδιότητες στην απόφαση ή το λάθος σας, τις οποίες δεν είχατε: και αναφέρομαι στην πρόθεσή σας και στον δόλο. Ένα λάθος είναι ένα λάθος αλλά ένα λάθος με δόλια πρόθεση είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.
Τότε το πρόβλημα (λόγω του λάθους σας) μετατοπίζεται από την κατάσταση “λάθους” στην διαπροσωπική διαμάχη. Διότι η πρόθεση, ο δόλος και όλα τα σχετικά προϋποθέτουν μία κίνηση εναντίον.
Εάν υπήρξε πρόθεση ή δόλος έχει καλώς. Σκεφτήκατε με αυτόν τον τρόπο ας υποστείτε και τις συνέπειες. Εάν όμως όχι; Εάν η άλλη πλευρά το βλέπει διαφορετικά (γιατί άραγε;) τότε έχουμε πόλεμο.
Και τότε η κίνηση είναι όχι προς την επίλυση του προβλήματος, το οποίο προκάλεσε το λάθος σας, αλλά μετατρέπεται σε πόλεμο εξόντωσης.
Και τότε αρχίζουν τα πολύ δύσκολα.
Διότι τότε ενεργοποιούνται πολλά στοιχεία στον κάθε άνθρωπο, τα οποία ενδεχομένως δεν είναι ορατά από την θιγείσα πλευρά και πλέον το πρόβλημα,το οποίο μπορεί να επιλυθεί σε πολύ υψηλό ποσοστό υπέρ εκείνου, ο οποίος το υπέστη μετατρέπεται σε κάτι διαφορετικό με εντελώς απροσδιόριστα ποσοστά επιτυχίας και κόστους.
Εκεί χάνεται και κάθε ηθικό πλεονέκτημα και πλέον κινητοποιούνται εντελώς απρόβλεπτες δυνάμεις.
Άρα το μεγαλύτερο προσόν σε κάθε άνθρωπο είναι να διακρίνει αυτές τις διαφορές. Εκ πείρας διαπιστώνω πως ο άνθρωπος αντανακλά τις δικές του ιδιότητες στον άλλον. Εάν είναι ο ίδιος δόλιος ή καχύποπτος ή πονηρός έχει την τάση να προβάλει αυτά τα χαρακτηριστικά στην άλλη πλευρά. Και να υποθέτει πως ισχύουν.
Ωστόσο όμως μπορεί μεν να ισχύει η αντανάκλαση, ο καθρέπτης όμως είναι παραμορφωτικός, διότι δεν δίνει το ίδιο είδωλο, το οποίο περιμένει να δει.
Τότε σπάζει τον καθρέπτη εξασφαλίζοντας 7 έτη μεταφυσικής κακοτυχίας!
Αυτό ΕΙΝΑΙ λάθος!
