Υπάρχει μία ενδιαφέρουσα σύμπτωση στην ιστορία αν και ίσως με την φυσική της έννοια, λόγω διαφοράς των ημερολογίων να μην ισχύει επακριβώς:
Την ίδια ημέρα κατά την οποία κατακτήθηκε η Κωνσταντινούπολη από τον Μωάμεθ την ίδια ακριβώς μετά από 500 όμως χρόνια κατακτήθηκε από τους Έντμουντ Χίλλαρυ και Τένσινγκ Νοργκέι και η υψηλότερη κορυφή του κόσμου, το Έβερεστ (29 Μαΐου 1453 – 29 Μαΐου 1953).
Δύο κορυφές έπεσαν ή κατακτήθηκαν την ίδια ημέρα και ίσως και την ίδια ώρα.
Οι στόχοι επετεύχθησαν. Στην μία περίπτωση όμως σκοτείνιασαν οι επόμενοι αιώνες για την ανθρωπότητα στην άλλη όμως έλαμψαν.
Ο Μωάμεθ ικανότατος μεν στρατηγός κατέστρεψε και έφερε το Ισλάμ και την φιλοσοφία του στην Ευρώπη και ουσιαστικά σε ολόκληρο τον κόσμο. Βέβαια και οι ηττημένοι δεν ήταν άμοιροι ευθυνών, αλλά άλλο ήττα και άλλο γενοκτονία.
Οι Χίλλαρυ και Τένσινγκ αντιθέτως δεν πολέμησαν με ανθρώπους αλλά με την φύση στην μνημειώδη της εκδοχή. Ήταν μία νίκη του ανθρώπου, η οποία λάμπρυνε και από το ήθος και των δύο. Ενώ πάτησε πρώτος ο Χίλλαρυ στην κορυφή δεν διεκδίκησε αυτήν την τιμή δηλώνοντας πως ήταν ταυτόχρονο το τελευταίο βήμα και ήταν ο Τένσινγκ, εκείνος, ο οποίος αργότερα το ξεκαθάρισε.
Ο Χίλλαρυ είναι ο μοναδικός άνθρωπος, ο οποίος έφθασε και στους δύο πόλους αλλά και στην υψηλότερη κορυφή.
Για τον Μωάμεθ δεν επιθυμώ να αναφέρω περισσότερα. Η κληρονομιά του είναι πολύ γνωστή και οι καταστροφικές συνέπειες της κατάκτησης του πολύ έντονες ακόμα και 500 χρόνια μετά.
Ο Χίλλαρυ με τις τόσες επιτυχίες του, την φιλανθρωπία του, αλλά και με την προσωπική του απώλεια μιάς κόρης του, αντέδρασε σφόδρα όταν ένας ορειβάτης το 2006 αφέθηκε να πεθάνει στα Ιμαλάια αβοήθητος ενώ τον προσπέρασαν πάμπολλοι άλλοι. Διότι ο στόχος τους ήταν να κατακτήσουν την κορυφή ενός βουνού και όχι την κορυφή του ανθρώπινου ήθους.
Είναι γεγονός πως ο εν λόγω ορειβάτης διέπραξε μοιραία λάθη αν και πολύ έμπειρος, αλλά αυτό δεν το γνώριζαν όσοι τον προσπέρασαν και τον άφησαν μόνο του να πεθάνει. Ίσως και ο Χίλλαρυ να ήταν πολύ σκληρός στην κριτική του.
Το πνεύμα του όμως ήταν σαφές. Κανένας στόχος δεν είναι υπεράνω του ανθρώπου. Ούτε οι άνθρωποι πρέπει να υπηρετούν τους στόχους.
Οι στόχοι οφείλουν να υπηρετούν τους ανθρώπους…
Αυτό είναι και το κριτήριο αξιολόγησης των ανθρωπίνων πράξεων. Τα υπόλοιπα ανήκουν στην λογική του Πορθητή και των αισχών του.
