(δεν είναι αυτό, το οποίο νομίζετε)
Ξυπνώντας σήμερα το πρωί η πρώτη μου σκέψη ήταν αυτό ακριβώς το οποίο έγραψα:
“Θαρσείν χρή τάχ’ αύριον έσσετ’ άμεινον.”
Μόλις κατέβηκα στο γραφείο ο πρώτος τίτλος “ειδήσεων” , τον οποίο διάβασα ήταν:
“Προ των πυλών οι κατασχέσεις και οι πλειστηριασμοί εξπρές και στην πρώτη κατοικία.”
Και συνέχιζε με τις (θλιβερές) λεπτομέρειες…
Τι σχέση όμως έχουν όλα αυτά με το βιβλίο των Μπεάτε & Σερζ Κλάρσφελντ σε μετάφραση της φίλης μου Karina Lampsa;
Λοιπόν, ενώ ξεκίνησα να διαβάζω αυτό το βιβλίο με την λογική της “ιστορίας” (¨της παράθεσης γεγονότων δηλαδή), στην πορεία συνειδητοποίησα κάτι εντελώς ξεχωριστό και εξαιρετικά ενδιαφέρον:
Το βίβλο αυτό στην πραγματικότητα είναι ένας “οδηγός χρήσεως” αντιμετώπισης των κρατικών μηχανισμών και των αθλιοτήτων τους στις σύγχρονες συνθήκες. Η σύλληψη των υπ-ανθρώπων εγκληματιών ναζί απλώς αποτελεί το σκηνικό της (πολύ ενδιαφέρουσας, ούτως ή άλλως) ιστορίας.
Αυτό το καθιστά πλέον “εγχειρίδιο” και όχι ιστορία. Που θα χρησιμεύσει;
Σας απαντώ αμέσως!
Όταν οι κυβερνήσεις από συμμάχους (υποτίθεται) των πολιτών καθίστανται όργανα καταστροφής τους, αφού προηγουμένως οι ίδιες έχουν καταρημάξει τον τόπο προς όφελός τους, τότε μία μόνο μέθοδος απομένει:
Η σκληρή και μεθοδευμένη αντίδραση.
Μην ακούσω δικαιολογίες του τύπου, “σκληρή πραγματικότητα”, “αυταπάτες” και τα συναφή. Αυτά είναι όλα bullshit. Κόψ’ το λαιμό σου και βρες λύση, άλλωστε τράβα σπίτι σου. Τις ίδιες δικαιολογίες χρησιμοποιούν οι εκάστοτε ανίκανες “κότες” και πονηροί τυχοδιώκτες ανά τους αιώνες.
Και σίγουρα “λύσεις” καταστροφής των πολιτών λόγω οικονομικής κρίσης, εν πολλοίς προελθούσης από τις ίδιες δεν ζητήθηκε ποτέ και από κανέναν και καμία κυβέρνηση δεν έχει νόημα εάν λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο. Μην δικαιολογείτε καμία κυβέρνηση και αναφέρομαι σε βάθος χρόνου –και το τονίζω ιδιαιτέρως αυτό-.
Όχι αγαπητές/οί μου… το 1939 η σιδερόφραχτη ναζιστική Γερμανία φαινόταν ανίκητη. Μετά γράφονταν βιβλία, όπως το “Κυνηγώντας τους Ναζί.”
