Ένα θέμα, το οποίο απασχολεί αρκετούς πολίτες αυτήν την περίοδο. Νομίζω όμως πως κρύβονται αρκετά αδιευκρίνιστα σημεία ή παραβλέπονται άλλα στο σκεπτικό και από τις δύο πλευρές των υποστηρικτών είτε της μίας είτε της άλλης εκδοχής.
Προσωπικά δεν είμαι ιδιαίτερα φίλος των συνεργασιών. Και εννοώ στην επαγγελματική-επιχειρηματική μου δραστηριότητα. Πιστεύω πως είναι προτιμότερο να εφαρμόζεται ένα κακό πλάνο με συνέπεια παρά ένα καλό με συμβιβασμούς. Διότι από την εμπειρία μου και μόνον έχω κατανοήσει πως τουλάχιστον στην πρώτη περίπτωση θα λάβεις και πέντε καλά. Στη δεύτερη ίσως κανένα. Ακόμα και εάν το κακό πλάνο είναι τόσο κακό, πάλι θετικό είναι από το… στραπάτσο, το οποίο θα υποστείς.
Αυτή είναι η προσωπική μου στάση και έχει να κάνει καθαρά με υποκειμενικά κριτήρια, το τονίζω αυτό.
Αλλά στην πολιτική τι γίνεται;
Υποθέτω πως το προηγούμενο ήταν και είναι η λογική της ενισχυμένης αναλογικής, όπου το αμιγές 35% θεωρείται καταλληλότερο του διάσπαρτου 65%. Υποθέτω…
Προϋπόθεση συνεργασίας είναι ο στόχος για το κοινό καλό της Πολιτείας. Φαίνεται ως αυτονόητο, αλλά δεν νομίζω πως ισχύει κατ΄ ανάγκην. Έχει αντικατασταθεί το “κοινό καλό” με την κατάληψη της εξουσίας για το “δικό μας καλό”. Άρα αυτό είναι το πρώτο ζητούμενο – προαπαιτούμενο για μία συνεργασία.
Το δεύτερο αφορά τον κατακερματισμό της κοινωνίας και αυτό το ζήτημα διαπιστώνω πως δεν θίγεται καθόλου και από κανέναν. Η πολυφωνία είναι φυσικό να υφίσταται, αλλά οι κοινωνίες χρειάζονται ευρύτερη συναίνεση και κοινούς στόχους (δεν αναφέρομαι στο είδος και την ηθική των στόχων). Η ναζιστική Γερμανία είχε την ευρεία συναίνεση της κοινωνίας της όσον αφορά τους άθλιους στόχους της και τα εγκλήματα, τα οποία διέπραξε. Ήταν ωστόσο μία συμπαγής –στην αθλιότητά της- κοινωνία. Στην Ελλάδα έχουμε πολύ μεγάλες διαφορές στις πολιτικές θέσεις και προσεγγίσεις, ακόμα και σε καίρια εθνικά ζητήματα. Δεν είναι ούτε οι εκλογές ούτε τα συστήματα λοιπόν το πρόβλημα, αλλά κάποια “ασθένεια” της κοινωνίας.
Και ένα υποθετικό σενάριο, όπου δύο ακραία αντίθετες ιδεολογίες λαμβάνουν η μία 51% και η άλλη 49%. Σε αυτή την περίπτωση προφανώς θα έχουμε δικτατορία των μεν κατά των δε. Και τούτο λόγω μίας ασήμαντης διαφοράς του 1% ενώ το σύστημα είναι αμιγώς αναλογικό.
Πώς θα μπορούσε όμως να διορθωθεί, μάλλον βελτιωθεί –ας υποθέσουμε και κατά κάποιον τρόπο- αυτή η ανωμαλία στο ζήτημα της διασποράς και των συνεργασιών;
Για την κοινωνία είναι η παιδεία, αλλά αυτό δεν είναι “στιγμιαίο” αδίκημα παρά “διαρκείας”. Και δεν μπορεί άμεσα να γίνει κάτι.
Αλλά με το να ορίζονται εκ των προτέρων ποιες θα είναι οι προτιμητέες συνεργασίες μετά τα αποτελέσματα και σίγουρα με το ποιους ΔΕΝ θα υπάρξουν συνεργασίες είναι κάτι. Αυτό όμως δε συμβαίνει και θυμίζει τα πρώτα προγράμματα των εταιριών κινητής τηλεφωνίας, όπου με πολύπλοκα και ακατανόητα συστήματα προσπαθούσαν να παγιδεύσουν τους πελάτες τους. Το ίδιο ισχύει και τώρα. Δεν ξεκαθαρίζουν εξ΄ αρχής τους στόχους και με ποιους προτίθενται να συνεργαστούν ή να ΜΗΝ συνεργαστούν, διότι αναμένουν το βράδυ των εκλογών και εκ των αποτελεσμάτων να διαμορφώσουν τη στάση τους. Τούτο με βάση μόνο το συμφέρον τους και τις θέσεις εξουσίας και τίποτα άλλο και βέβαια με τη δικαιολογία του… εθνικού συμφέροντος· και το χειρότερο, το ανεχόμαστε, όπως και τόσα άλλα. Για το τελευταίο ίσως και να σφάλω και αρκετοί να το θεωρούν θεμιτό. Τι να πώ;
Αυτά πάντως σκέφτομαι.
Σημ.: Σχόλια, τα οποία θα αναφέρουν κόμματα ή ονόματα ή θα συγκεκριμενοποιούν καταστάσεις θα αποκρύπτονται/διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Επί του σκεπτικού ναι καλοδεχούμενα.
(Αφορά την ανάρτηση στο
