Ένα από τα ελάχιστα εναπομείναντα κτήρια της Λάρισας με αρχιτεκτονικό χαρακτήρα προερχόμενο από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Δυστυχώς η σημερινή του κατάσταση είναι τόσο άθλια, ώστε απέφυγα να φωτογραφίσω ολόκληρο το κτήριο, διότι παραπέμπει στην κατάντια του σήμερα, όσον αφορά το σεβασμό στο παρελθόν.
Το παρελθόν δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην πως είναι αρεστό ή ευχάριστο. Το παρελθόν είναι απλά ένα δεδομένο. Άρνηση του αποτελεί εθελοτυφλισμό (επιτρέψατε μου την αδόκιμη χρήση της λέξης). Αλλά επιδεκτική αδιαφορία και τσαλαπάτημα τι σημαίνει ακριβώς;
Το κτήριο φιλοξενούσε ή μάλλον φιλοξενεί και σήμερα (δεν το γνωρίζω) στο ισόγειο το ομώνυμο ουζερί, το οποίο απ’ όσα διαβάζω πρέπει να είναι εξαιρετικά καλόγουστο και προσεγμένο. Και είναι χαρακτηριστικό, πως ενώ το υπόλοιπο κτίριο είναι στα… άσπρα του τα χάλια, το ισόγειο παραμένει στον δικό του κόσμο.
Κάπως ανάλογα είναι και η προσωπικότητα πολλών ανθρώπων. Κάποιο τμήμα της λαμπερό στο σήμερα αλλά παρατημένο στην εγκατάλειψη το παρελθόν τους. Ωστόσο όλα μαζί αποτελούν την παρακαταθήκη για το μέλλον, διότι όπως και το κτίριο, το ίδιο και η προσωπικότητα είναι μία. Κατάρρευση του παρελθόντος θα συμπαρασύρει και το σήμερα. Και φυσικά ας μη χτιστεί στη θέση τους ένα τερατούργημα…
