Αυτές τις ημέρες του κρύου μου έρχεται στο μυαλό ένα περιστατικό, το οποίο διάβασα σε ένα θαυμάσιο βιβλίο «Το ημερολόγιο ενός Έλληνα στρατιώτη στον πόλεμο της Κορέας» (του Γεωργίου Παγωμένου, Εκδόσεις Μεσόγειος 2004).
Αυτό το γλαφυρό βιβλίο σας το συνιστώ, διότι είναι μία πηγαία καταγραφή ενός απλού ανθρώπου, ο οποίος όμως είχε τη πρόνοια να κρατά ένα πρόχειρο ημερολόγιο. Μακρυά από διπλωματία και πολιτική η καθημερινότητα ενός παιδιού, το οποίο υπηρετώντας τη θητεία του ξαφνικά βρέθηκε στην μακρινή Κορέα, αγωνιζόμενος για την εφαρμογή των διαταγών και την επιβίωσή του… (με χαρακτηριστική – αξιοθαύμαστη καρτερικότητα).
(Για τον ξεχασμένο πόλεμο της Κορέας θα γράψω ευελπιστώ στο μέλλον).
Τι μου έκανε όμως εντύπωση;
Από όλες τις ημέρες, τις οποίες πέρασε στην πρώτη γραμμή ο συγγραφέας, αυτή την οποία ξεχώριζε και θα του μείνει αξέχαστη, η πιο δύσκολη, την οποία χαρακτηρίζει «το μαρτύριο της 10ης Μαρτίου 1953» και για την οποία έγραψε πως τέσσερεις ώρες φάνηκαν χρόνια, ήταν μία… παγωμένη νύχτα!
Δεν είναι φοβερό; Να έχεις βιώσει απώλειες συντρόφων σου, τον τρόμο της γραμμής του πυρός σε μία άγνωστη μακρινή χώρα και η πιο τρομερή βραδιά σου να ήταν αυτή της παγωνιάς! Φανταστείτε τι σημαίνει τελικά «κρύο».
Χειρότερο κι από το αίμα…
Παρεμπιπτόντως γνωρίζω πως το κρύο και η παγωνιά στην Κορέα λόγω της μεγάλης διαφοράς θερμοκρασίας ημέρας-νύχτας (είναι και χερσόνησος) είναι αδάμαστο.
Σημ. Δεν μπορώ να μην επισημάνω και το συσχετισμό του επωνύμου του συγγραφέα με το γεγονός αυτό.
Δείτε τις φωτογραφίες εδώ:
