Περνώντας απ’ έξω δεν σου περνά από το μυαλό… Ναι μεν το σπίτι είναι θαυμάσιο, αλλά εντελώς λιτό και με την αρχοντιά των 100 και πλέον ετών. Όχι! Δεν κραυγάζει. μόνο ένα σημάδι στην παλαιά σιδερένια εξώπορτα σε προβληματίζει… Μήπως;
Στην πίσω όμως όψη του κτιρίου η όασις. Στο κέντρο της πόλης μεν, αλλά ούτε υπόνοια πως εκεί γύρω υπάρχει πόλη. Και οι λεπτομέρειες; Τόπος δημιουργίας.
Αυτή είναι η γωνιά της Vassiliki Kaspiris (με την ευγενική της άδεια).
Κι όμως. Τα κτίρια είναι εντελώς παρόμοια με τους ανθρώπους. Περπατώντας απογοητευμένος από την κατάντια και την παρακμή, από την επερχόμενη ανέχεια και ακραία παρακμή, οι κρυφές γωνιές είναι εκεί, αόρατες να σου θυμίζουν πως ενόσω υπάρχουν δεν έχουν χαθεί όλα ακόμα.
Λίγες αλλά εκλεκτές, διατηρούν τα στοιχεία και την παράδοση και αποτελούν νησίδες δημιουργίας, τόπους όπου ανθούν και συντηρούνται τα συστατικά εκείνα, τα οποία θα είναι απολύτως αναγκαία την επόμενη ημέρα.
Οι κρυφές γωνιές είναι όπως οι πολύ αξιόλογοι αλλά και πολύ χαμηλού προφίλ σεμνοί άνθρωποι.
