Σήμερα το πρωί αποφάσισα να επισκεφθώ την πολεοδομία Πατρών πηγαίνοντας με τα πόδια! Η απόσταση από το κέντρο της Πάτρας, όπου είναι το γραφείο μου σε ευθεία γραμμή είναι 3 χιλιόμετρα. Μαζί με τις παρακάμψεις και τα σχετικά πρέπει να κάλυψα κάτι λιγότερο από 7.
Πάντοτε σε όλα μου τα ταξίδια είχα την συνήθεια να περπατώ και να χρησιμοποιώ ότι ακριβώς και ο κάτοικος της κάθε πόλης (λεωφορεία, φαγητό σε λαϊκά εστιατόρια, γειτονιές, στέγη σε σπίτια).
Σήμερα είδα από κοντά, αυτό, το οποίο δεν φαίνεται με το αυτοκίνητο. Μόλις επικεντρώνεσαι στις λεπτομέρειες κατανοείς το όλον. Αρκετή έως πολύ φτώχεια, εγκατάλειψη, πολλά διαμερίσματα σε πολύ κακή κατάσταση, ραθυμία κινήσεων. Αυτή η εικόνα μακράν απέχει από το glamour του κέντρου της πόλης με τα καφέ και τα ακριβά αυτοκίνητα.
Ωστόσο αυτό, το οποίο με εντυπωσίασε (το είχα ξεχάσει) είναι οι “κρυφές γωνιές”. Είναι εντυπωσιακό πως κάθε άνθρωπος, τελικά τι θέλει στη ζωή του; Λίγα τετραγωνικά μέτρα όμορφου χώρου, έστω όχι και τόσο όμορφου αλλά τουλάχιστον ελεγχόμενου και διακριτικού, ώστε να δημιουργήσει το “βασίλειό” του. Αυτή είναι μία σπουδαία αντίληψη περί αρχιτεκτονικής, όπως τουλάχιστον την αντιλαμβάνομαι προσωπικά. Μικρός, συμπαγής χώρος με λουλούδια και αρκετά απομονωμένος, ώστε να παρατηρείς χωρίς να φαίνεσαι.
Θα μπορούσα να σας δείξω πολύ περισσότερα, αλλά λόγοι διακριτικότητας δεν μου επέτρεψαν να φωτογραφίσω πάρα πολλά απ’ όσα είδα αν και η εμπειρία είναι απολύτως θετική, όσον αφορά την άδεια.
Δείτε μερικές “στιγμές” της πόλης…
Στο Β’ μέρος θα σας παρουσιάσω έναν θαυμάσιο κήπο μέσα στον πολεοδομικό ιστό, με πανέμορφα αυθεντικά αντικείμενα, με την ευγενική άδεια της ιδιοκτήτριας-δημιουργού του, της γλύπτριας Vassiliki Kaspiris.
