Μία εξαιρετικά λογοτεχνική λυρική κριτική ανάλυση της ταινίας των “3 Μοιρών” από την αγαπημένη φίλη ΑΝΔΡΙΑΝΗ. Γνωρίζοντας την εντιμότητα και τον αυθεντικό χαρακτήρα της Ανδριανής (και ότι δεν θα έγραφε ποτέ κάτι, το οποίο δεν νιώθει ή πιστεύει απόλυτα), ευχαριστώ προς χάριν της τις Μούσες, οι οποίες μας οδήγησαν όλους σε αυτό το αποτέλεσμα. Παραθέτω αυτούσια την κριτική της:
“3 Μοίρες” – “3 Moirai” (Fates)
Από την Πάτρα, την Αχάια Κλάους, τον πολυτάλαντο Τεύκρο Σακελλαρόπουλο και μια χούφτα χαρισματικούς ηθοποιούς η έκπληξη: Η αγάπη, οι μοίρες, η μοίρα της αγάπης, η αγάπη που, όταν είναι μοίρα, δεν έχεις ανάγκη από άλλο πεπρωμένο.
Ο ανήσυχος πρωταγωνιστής ψάχνει και τελικά βρίσκει έναν τρόπο ν’ αλλάξει τη μοίρα του. Έχει όμως νόημα κάτι τέτοιο; Δε θα μαρτυρήσω την απάντηση. Ακολουθούμε κατά πόδας τον αυτόβουλα τραγικό ήρωα στην ανακάλυψη του σπουδαίου μυστικού. Κάνουμε μια ασπρόμαυρη βουτιά σ’ ένα σύμπαν με σοκάκια σκιερά, με κελάρια κλειστοφοβικά, με ξέφωτα ρημαγμένα. Μας συνοδεύει ένα έντονο αίσθημα ότι κάποιος μας παρακολουθεί, ακριβώς όπως τον πρωταγωνιστή. Ο οποίος είναι σε μια μόνιμη κατάσταση ασφυξίας, σε αντίθεση με τον παμπόνηρο σκηνοθέτη, που ελέγχει τα πάντα, χωρίς να πνίγει κανέναν και τίποτε.
Η απελευθέρωση του ήρωα έρχεται μέσα από μια συγκλονιστική αντίθεση: Ο θανάσιμα παγερός τάφος απ’ τη μια, η ανυπέρβλητη αγάπη με μιαν άρρωστη μάνα, το ρόλο της παίζει η αληθινή μητέρα του πρωταγωνιστή, από την άλλη.
Μετά απ’ αυτή την πνοή του θανάτου, που τόσο γενναιόδωρα απ’ τις μοίρες και τον σεναριογράφο σκηνοθέτη μετατρέπεται σε ανάσα ζωής, ένιωσα να ενηλικιώνομαι κι εγώ μαζί με τον βασανισμένο ήρωα.
