Ο αγαπητός μου Γιώργος Μαρόπουλος της Achaia Clauss σε μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συζήτηση, όταν τον ερώτησα για τη γνώμη του σχετικά με την υπόθεση μίας ταινίας μου αντέτεινε, πως ο κινηματογράφος είναι διδαχή και δεν έχει κανένα νόημα ο σχολιασμός του ιδίου ή οποιουδήποτε άλλου, όσον αφορά αυτό το θέμα. Προβάλεις οπτικά την άποψή σου και αυτή τίθεται υπό την κρίση του κοινού. Ειλικρινά αυτό ποτέ μου δεν το είχα σκεφθεί και ομολογώ εξεπλάγην (και μάλιστα πολύ ευχάριστα)…
Ο κινηματογράφος είναι όντως διδαχή και ο παραγωγός, ο σκηνοθέτης, ο σεναριογράφος στην πραγματικότητα μέσω της εικόνας εκφράζουν την δική τους άποψη ζωής. Τη δική τους διδαχή…
Διδάσκουν νοοτροπία, διδάσκουν πολιτισμό, διδάσκουν κάτι…
Η διδασκαλία εμένα στο μυαλό μου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με μία έννοια: την βελτίωση της ποιότητας, της αισθητικής, της παιδείας και του ήθους του ανθρώπου. Δεν μπορείς να “διδάξεις”… βασανιστήρια… Εκεί απλά δίνεις οδηγίες επίτευξης στόχου μέσω του πόνου… Δεν μπορείς να διδάξεις το έγκλημα… Προτρέπεις στο έγκλημα… Δεν διδάσκεις τη φτήνια… Την προκαλείς.
Ο κινηματογράφος, όμως είναι και κάτι άλλο: όνειρο…
Όταν ξυπνάς από τον ύπνο σου το όνειρο σε πολύ μεγάλο βαθμό καθορίζει τη διάθεση σου. Δεν είναι όμως όλα τα δυσάρεστα όνειρα χωρίς νόημα και ουσία. Οι σκληρές εικόνες μιας πραγματικότητας όμως δεν είναι όνειρο ακριβώς. Είναι εφιάλτης…
Ποιό όμως είναι αυτό, το οποίο ξεχωρίζει την τέχνη του κινηματογράφου;
Το ότι πρόκειται για ένα “τεχνητό” όνειρο.
Οι δημιουργοί μίας ταινίας σμιλεύουν ένα όνειρο στην πραγματικότητα. Ένα τεχνητό όνειρο, το οποίο επιπλέον είναι και κοινό όνειρο… Αναλόγως με την ιδιοσυγκρασία του κάθε ανθρώπου, το όνειρο θα προσλάβει διαφορετική σημασία.
Στη σκοτεινή αίθουσα του κινηματογράφου εισέρχεσαι σε έναν κόσμο κοινού τεχνητού ονείρου. Μόλις σβήσουν τα φώτα χάνεσαι… Μόλις ανάψουν “ξυπνάς” και τότε ολόκληρη η δύναμη του κοινού ονείρου αξιολογείται από τον κάθε έναν μας.
Κι όπως ξυπνώντας προσπαθείς να εξηγήσεις ένα όνειρο (τι σημαίνει και για ποιόν λόγο το είδες) βγαίνοντας από την αίθουσα θα πρέπει να αναρωτηθείς:
“Χάρηκα αισθητικά και οπτικά παρακολουθώντας αυτή την ταινία; Έγινα καλύτερος άνθρωπος για τον εαυτό μου και τους άλλους; ”
Η απάντηση είναι και η κρίση για την ποιότητα και τον πραγματικό σκοπό της ταινίας…
