Προχθές έκανα ένα “απονενοημένο” διάβημα: πήγα σε πρατήριο υγρών καυσίμων (τώρα γιατί γράφω υγρών, σάμπως υπάρχουν και στερών, αλλά τέλος πάντων)! Φυσικά μία πράξη θάρρους όπως αυτή θα είχε σίγουρα και κάποιο σπουδαίο όφελος! Η κοπέλα του πρατηρίου, με την οποία πολύ συχνά μιλάμε και μαθαίνω και από την πλευρά της την αληθινή συμπεριφορά των καταναλωτών και όχι αυτό, το οποίο φαίνεται, μου είπε (περίπου):
“Που θα πάει αυτή η κατάσταση; Κάτι πρέπει να γίνει. Ίσως και από την πλευρά της Τουρκίας μην έχουμε τίποτα στο Αιγαίο, ώστε να αλλάξει κάτι” και πρόσθεσε με θλίψη και με νόημα-και εδώ προσέξτε πάρα πολύ:
“Που φτάσαμε! Να επιδιώκουμε την καταστροφή μας για να βρούμε την αισιοδοξία μας!”
Η τελευταία πρόταση είναι πολύ σπουδαία κι σοφή με την έννοια, ότι αποτελεί μία πέρα για πέρα αληθινή παρατήρηση. Αυτό το βλέπω καθημερινά από τις αυτοκτονικές συμπεριφορές στον δρόμο.
Ωστόσο όμως θα σας επισημάνω πως ένας λαός παραπλανημένος από απατηλά οφέλη, επιζητεί συχνά την καταστροφή του και συγκινείται εύκολα από λαμπρές ελπίδες και απερίσκεπτες υποσχέσεις, τις οποίες με περίσσια ευκολία και δόλο εκστομίζουν λαμπροί δημαγωγοί απατεώνες προκειμένου να καταλάβουν την εξουσία ή να επιτύχουν καθαρά προσωπικά οφέλη.
Ο Δάντης στον λόγο του για την Μοναρχία αναφέρει σχετικά:
“Ο όχλος συχνά ζητωκραυγάζει για τον θάνατό του και τον θάνατο της ζωής του.”
Όταν αποδειχθούν όλα τα προηγούμενα απατηλά ψεύδη μετά είναι αυτονόητο να συνεχίσει με συνέπεια να επιδιώκει αυτό για το οποίο ζητωκραύγαζε:
Την καταστροφή του!
