Χθες το βράδυ παρακολούθησα μετά από πάρα πολλά χρόνια πάλι την ταινία “Έγκλημα στο Γκόρκυ Παρκ” (προσοχή, υπάρχει και άλλη με τον τίτλο “Έγκλημα στο Γκόσφορντ Παρκ”, μη μπερδέψετε τα… εγκλήματα). Η ταινία χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο έχει μία ενδιαφέρουσα πλοκή και τούτο, λόγω του σεναρίου της, το οποίο έγραψε ένας μεγάλος Άγγλος σεναριογράφος ο Ντέννις Πόττερ. Αυτή η ταινία αναπαριστά νομίζω θαυμάσια το κλίμα της τότε Σοβιετικής Ένωσης.
Βεβαίως το αναπαριστά τόσο ωραία, ώστε αν και υποτίθεται πως διαδραματίζεται στη Μόσχα και στο αυθεντικό Γκόρκυ Παρκ στην πραγματικότητα κινηματογραφήθηκε στην Φινλανδία και τη Σουηδία, διότι –ώ της εκπλήξεως- δεν έλαβε άδεια από τις Σοβιετικές αρχές!
Τα LADA πάντως και τα χιονισμένα τοπία καθώς και η πανέμορφη συμπρωταγωνίστρια Τζοάννα Πάκουλα δίνουν έναν άλλο αέρα στην κινηματογράφηση (ιδίως τα… LADA)!
Απόψε όμως θα ήθελα να παρακολουθήσω, το Καμπαρέ με τη Λάιζα Μιννέλλι. Μακράν ανώτερη από την προηγούμενη είναι η προσωπική ταινία σταθμός για εμένα, διότι αυτή με… εξώθησε εις τον “έκλυτον κινηματογραφικόν βίον”. Η επιμονή της μητέρας μου να δω ΑΥΤΗΝ ακριβώς την ταινία ακόμα βουίζει στα αυτιά μου. (Μανάδες να επιμένετε στα παιδιά σας εάν κάτι νομίζετε πώς αξίζει. Ποτέ δε γνωρίζετε πόσο θα τα επηρεάσει). Εγώ νόμιζα πως θα ήταν κάποιο βαρετό μιούζικαλ και ήμουν δεν ήμουν 13-14 ετών και δεν ήθελα να “χάσω” ένα βράδυ.
Αλλά η ταινία είναι καταπληκτική από κάθε άποψη. Αναπαριστά κατά τη γνώμη μου με τον καλύτερο τρόπο το κλίμα της εποχής (Βερολίνο 1931) λίγο πριν την άνοδο του ναζισμού στη Γερμανία. Ίσως μαζί με την τηλεοπτική σειρά (επίσης θαυμάσια) Αλεξζάντερ Πλάτζ να είναι από τις πλέον χαρακτηριστικές του είδους. Αλλά όπως έχω γράψει και το παρελθόν αποτέλεσε και τη δεύτερη ευκαιρία του σπουδαίου σκηνοθέτη της Robert Louis Fosse, ο οποίος είχε αποτύχει οικτρά στην προηγούμενη αντίστοιχη “Γλυκειά Τσάριτυ”.
(Η “Γλυκειά Τσάριτυ” του 1969 κόστισε 20 εκ. δολάρια και απέφερε κέρδη μόλις 8 με αποτέλεσμα η εταιρεία παραγωγής Universal Pictures σχεδόν να χρεοκοπήσει…
Το “Cabaret” κόστισε μόλις 2,85 εκ δολάρια ενώ απέφερε υπερ-πολλαπλάσια κέρδη 43 εκ. δολαρίων, απέσπασε 8 Oscar και θεωρείται καλλιτεχνικός θησαυρός των Ηνωμένων Πολιτειών από απόψεως πολιτιστικής, καλλιτεχνικής και αισθητικής).
Άρα έμαθα εκ των υστέρων πως το σημαντικότερο στη ζωή και για κάθε τι είναι το… δεύτερο ημίχρονο και ιδίως τα λεπτά των καθυστερήσεων της παράτασης!
Κυρίως όμως έμαθα πως σε μία νεανική ψυχή ο θαυμαστός κόσμος μπορεί να προκληθεί από τον καπνό των πούρων, τα μπούτια των στριπτιζέζ και το περιβάλλον ενός χαμαιτυπείου –αν και δεν το τήρησα καθόλου αυτό στη ζωή μου- παρά από τα καλοβαλμένα πεντακάθαρα υποκριτικά και άμεμπτα ηθικώς περιβάλλοντα.
Τα παντοτινά διαμάντια κρύβονται στα ανθρακωρυχεία και όχι στις βιτρίνες των κοσμηματοπωλείων!
Καμπαρέ λοιπόν για πάντα,
αλλά μην πάτε εκεί με LADA!
