Τι με έπιασε απόψε να ασχοληθώ με τους κ@λους; Και μάλιστα τους… πριγκηπικούς! Είναι μήπως άλλο ένα άρθρο του κ@λου αυτό; Κι όμως όχι! Πρόκειται για βαθύτατα πολιτικό και εξηγούμαι:
Τι είναι αυτό, το οποίο κάνει αυτόν τον (πολύ ωραίο ομολογουμένως) κ@λο, τόσο ελκυστικό; Μα το ότι ανήκει σε μία πριγκίπισσα. Άλλωστε θα ήταν ένας απλά πολύ ωραίος (να μην το γράψω πάλι) σαν εκατομμύρια άλλους σε όλον τον πλανήτη. Αλλά το γεγονός ότι ανήκει στην Κάθριν, Δούκισσα του Κέιμπριτζ…. (διότι περί αυτής πρόκειται) και επελέγη (η κοπέλα εννοώ) από έναν πρίγκηπα και δη της Αγγλίας, τον καθιστά κάτι ιδιαίτερο και άξιο προσοχής. Μία τυχαία κατά κάποιον τρόπο επιλογή και ενώ ο κ@λος παραμένει ο ίδιος όχι όμως και η εξουσία του. Διότι ναι μεν μπορεί να υπάρχουν περιορισμοί αλλά δεν είναι καθόλου μικρό πράγμα να είσαι πριγκίπισσα ή πρόεδρος ή πρωθυπουργός ή πατριάρχης ή τέλος πάντων οτιδήποτε προσδίδει στον τίτλο ε ξ ο υ σ ί α!
Τα χαρακτηριστικά της εξουσίας στο παρελθόν ήταν δύο:
Συνήθως την καταλάμβανε ο πλέον τραχύς και χειρότερος και δια τη βίας ή εκείνος, ο οποίος διέθετε όπλα και στρατό. Αυτός είναι ο λόγος και της ύπαρξης των εκλογών αλλά και της απαγόρευσης στους στρατιωτικούς να πολιτεύονται. Θεωρητικά με τη δύναμη του στρατού θα μπορούσαν άνετα να καταλάβουν την εξουσία. Τα προηγούμενα έγιναν αντιληπτά και η νομοθεσία προσαρμόστηκε κατάλληλα.
Αλλά θα πάμε ένα βήμα παραπέρα: τι σημαίνει εξουσία; Ένας πολύ απλοϊκός όρος είναι η επιβολή της δικής μου θέλησης στους άλλους είτε τους αρέσει είτε όχι. Προσέξτε άλλο ηγεσία, άλλο εξουσία. Ένας πραγματικός ηγέτης είναι ωφέλιμος για τους συμπολίτες του. Ένας με εξουσία καθόλου. Και θυμηθείτε πώς οι Οθωμανοί και οι ναζί (να αναφέρω δύο παραδείγματα) βάσισαν την εξουσία τους κυρίως στην υπόσχεση νέου πλούτου από κατακτημένους τόπους και λαούς. Και οι δύο λοιπόν (ο Μωάμεθ αρχικά και ο Χίτλερ πολύ αργότερα) απέκτησαν την εξουσία με αυτές τις υποσχέσεις. Και οι υπήκοοι τους άλλο που δεν ήθελαν! Τα βαρβαρικά στίφη του Μωάμεθ γιατί αγωνίζονταν να καταλάβουν την Κωνσταντινούπολη; Μα για να βιάσουν αρχικά και να κάνουν τους κατακτημένους, δούλους τους, ώστε να απολαμβάνουν τη ζωή τους εις βάρος των άλλων. Το ίδιο και οι οπαδοί του Χίτλερ και μετά όλοι σχεδόν οι Γερμανοί. Αυτό ήταν το κίνητρο, το οποίο διανθίστηκε με κατάλληλες θεωρητικές βάσεις (περί Αρίας φυλής, ανωτερότητας και τα σχετικά). Οι Τούρκοι ήταν εξυπνότεροι με συνδετικό κρίκο το Ισλάμ (ισχύει και τώρα).
Και επιστρέφουμε στους πριγκηπικούς κ@λους! Η πριγκίπισσα λοιπόν τώρα πλέον έχει εξουσία, άρα μας ενδιαφέρει και ο κ@λος της περισσότερο από σχεδόν όλων των άλλων. Και η ίδια μας δίνει μία υπόσχεση –υποσυνείδητα αλλά με σαφήνεια-: ιδού ένας πριγκηπικός κ@λος να θαυμάζετε και –κυρίως- να κρυφοκοιτάζετε μέσα στα άδυτα του παλατιού! Αλλά…
Εάν πάψει για κάποιον λόγο να είναι πριγκίπισσα τότε ποσώς θα μας ενδιαφέρει. Θα μας ενδιαφέρει κάποιος άλλος κ@λος. Όταν μία υπόσχεση δύναμης δημιουργεί την εξουσία, τότε θα πρέπει να βασίζεται κάπου γερά. Άλλοι τη λένε ιδεολογία, άλλοι θρησκεία, άλλοι κάτι άλλο. Όταν αυτή όμως διαρραγεί, διαρρηγνύεται και η δύναμης της εξουσίας της και η υπόσχεση γίνεται πληθωριστικό νόμισμα, το οποίο κανείς δεν θέλει και όλοι επιζητούν να το ξεφορτωθούν από επάνω τους.
Εν κατακλείδι.
Αγαπητοί μου φίλες και φίλοι τα μεταξωτά βρακιά θέλουν κι επιδέξιους κ@λους και επιλέξτε των πριγκιπισσών, άλλωστε ούτε μεταξωτά ούτε καν βρακιά θα έχετε.
Credits photo: Getty – Hollywood Life (κλικ στην φωτό για να τον -σχεδόν- δείτε).
