Χθες το βράδυ εντελώς συμπτωματικά (ως είθισται στα κανάλια πέμπτης κατηγορίας) παρακολούθησα την ταινία του Carlo Ponti σε σκηνοθεσία Mario Monicelli και με πρωταγωνιστές τους Marcello Mastroianni, Virna Lisi, Enrico Maria Salerno και Michele Mercier Καζανόβα ’70 (Casanova ’70)…
Σε όσους δεν την έχετε προσέξει σαφώς και την συνιστώ. Την είχα παρακολουθήσει για πρώτη φορά πριν από πολλά χρόνια και ακόμα την θυμόμουν σε όλες σχεδόν τις λεπτομέρειές της…
Η ταινία ενώ δείχνει εντελώς ανόητη (και θα μου επιτρέψετε να σας εκμυστηρευτώ πως κατά την άποψή μου είναι) (!) με το ιδιαίτερο σενάριό της, καθώς και τις απίθανες ερμηνείες των ηθοποιών της κυριολεκτικά δεν παίζεται. Ο Marcello Mastroianni ειδικά όταν απευθύνεται στον υποτίθεται κουφό και (άκρως ζηλιάρη σύζυγο) κόμη, τον οποίο υποδύεται εξαιρετικά ο Marco Ferreri είναι απίστευτος… Το ίδιο και ο Ferreri, ο οποίος παίζει σε άλλο επίπεδο…
Η εντελώς απλή περιγραφή του σεναρίου της αφορά έναν άνδρα, ο οποίος διαθέτει μία ασυνήθιστη libido: μπορεί να γοητεύσει και να αποπλανήσει τις γυναίκες μόνο σε καταστάσεις όπου η ζωή του βρίσκεται σε κίνδυνο! Φοβερό! Αυτή όμως η libido κατανοείτε πως του δημιουργεί και τα ανάλογα προβλήματα…
Βέβαια στόχος μου δεν είναι να αναλύσω την ταινία (όχι πως θα με χάλαγε δηλαδή, αλλά)… θα ήθελα να επισημάνω δύο πολύ ενδιαφέροντα… σημεία:
1. Πως μεταβάλλονται οι καταστάσεις όταν ευρισκόμαστε υπό οριακές συνθήκες ή επικίνδυνες καταστάσεις, όπως στην ταινία. Ξέρετε, υπάρχει μία πολύ γνωστή μελέτη, η οποία καταδεικνύει με σαφήνεια πως ο άνθρωπος αποφεύγει οτιδήποτε μπορεί να τον οδηγήσει σε ζημία ή να τον θέσει σε κίνδυνο σε πολλαπλάσιο βαθμό συγκριτικά με πιθανά τεράστια οφέλη… Οτιδήποτε τον ωθεί προς το ακραίο είναι άκρως απωθητικό… Ωστόσο εκεί παύουν να λειτουργούν οι νόμοι της φύσης και πλέον οδηγούμαστε σε χαοτικές (ή κβαντικές) καταστάσεις… Ο Mastroianni προφανώς ε π ε δ ί ω κ ε να ευρίσκεται σε αυτές τις επικίνδυνες συνθήκες άλλωστε δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει η φύση του… Αυτό, το οποίο θα αποτελούσε πρόβλημα για τη συντριπτική πλειοψηφία των ανδρών στην πραγματικότητα ήταν η λύση για αυτόν…
2. Το δεύτερο εξ’ ίσου σημαντικό στοιχείο είναι πως από τη στιγμή κατά την οποία ευρίσκεσαι εντός των χαοτικών καταστάσεων των οριακών συνθηκών όλα είναι εντελώς απρόβλεπτα… Δεν λειτουργεί καν η αιτιότητα… Ούτε και κανένας διαθέτει πλέον κάποιο συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι του άλλου ανεξαρτήτως συσχετισμού δυνάμεων… Αυτό το κατανόησε ο κόμης (Ferreri), ο οποίος ενώ σχεδίασε με τον καλύτερο τρόπο το ξεκαθάρισμα του ερωτικού αντιζήλου του, τελικά βρέθηκε με μία πέτρινη μπάλα στο κεφάλι του και τον… άλλο Κόσμο φυσικά…
Ποιο το πρακτικό αποτέλεσμα των παραπάνω;
Μα, το να εξωθούμε εμείς ηθελημένα τις καταστάσεις σε καθεστώς οριακών συνθηκών πλέον εισερχόμαστε σε έναν Κόσμο άγνωστο, απρόβλεπτο και παράξενο. Οτιδήποτε μπορεί να μας συμβεί… Αυτό, το οποίο απευχόμαστε και αποφεύγουμε ίσως να είναι η λύση στην όποια ιδιαιτερότητά μας (ή -προσοχή εδώ- ά γ ν ω σ τ η – ικανότητά μας)…
Από την άλλη πλευρά, εάν είμαστε στην αδύναμη μεριά, εξωθώντας τα πράγματα σε οριακές συνθήκες (ή επικίνδυνες) μπορούμε να εκμηδενίσουμε τα μειονεκτήματα της αδυναμίας μας και τελικώς να ωφεληθούμε με τον πλέον απρόβλεπτο τρόπο…
Ναι! Όλα αυτά ωραία και καλά! Δύο “υπο”-σημεία μόνο σχετικά με τα προηγούμενα. Μπορεί να λειτουργήσουν θαυμάσια, όταν τα προκαλούμε συνειδητά εμείς και το δεύτερο (και πιο ωραίο), ούτε και εμείς μπορούμε να προβλέψουμε το αποτέλεσμα… είμαστε όμως προετοιμασμένοι για αυτό…
